Of Zwijgen?

Dit had Alice jaren doorstaan. Zonder mij. Het was mijn tijd sterk te zijn. Mezelf te zijn. Eerlijk te zijn.
"Dit is iemand van jouw kamer. Zeg haar naam"
Ik beet op mijn lip. Dat wisten ze wel. Ze herkenden haar. Opzich mocht ik trots zijn op zo'n prestatie. Weinigen tot geen van mijn leeftijdsgenoten kon iemand herkenbaar tekenen.
"Zeg op", de stem werd luider. Maar ik hield vol, ik was ook taai.
"Ben je soms je tong verloren?", hij werd boos.
Zonder op te kijken schudde ik mijn hoofd.
"Zeg eens wat! Zeg haar naam!", hij kwam nu eng dichtbij. Een grote sterke hand kneep mijn arm fijn. Toen hij op het moment stond mij echt wat aan te doen greep de vrouw in.
Zo snel als haar onhandige schoenen toelieten haalde zij hem van mij weg; "Ze is nog maar een kind. Niet ieder kind reageert hetzelfde. Je moet het anders proberen. Op deze manier krijg je er niks uit. Het gaat er toch om dat we weten wat zich in haar hoofd afspeelt?", de man stapte achteruit en liet de dame erbij.
"Meisje, als je wilt dat je hier weg komt moet je even meewerken, begrepen? Nu, geef antwoord op de vragen en zeg me hoe ze heet!"
Aarzelend mompelde ik haar naam; "Alice", mijn ogen sloten zich terwijl ik dat zei.
"Harder, we konden dat niet verstaan"
"Alice!", zeg ik met tegenzin. Waren ze nou tevreden? Ik wou gaan!