Ze leeft

"Eindelijk. Dank je", ze liep weg, naar de stoel. Ik kon het niet helpen dat het voelde alsof ik Alice dood liet gaan. Alles wat bekend werd over haar, leek haar verder weg te voeren. Hopelijk was dit genoeg.
"Zou je dan de volgende vraag ook willen beantwoorden?", vroeg de dame; "Waarom tekende jij Alice hier?"
Daar ging ik echt geen antwoord op geven! Waren ze helemaal debiel? Alice is afgelopen nacht overleden!
"Liefje, zeg het, anders moeten we maatregelen nemen. Ik bedoel, dingen doen die wij liever niet doen. Dingen die jij ook niet zo fijn zult vinden", ze knielde voor me neer; "Dus herhaal ik de vraag, en nu geef je er antwoord op. Waarom heb jij Alice getekend?"
"Om... omdat", ik wilde eromheen draaien.
"Ja?", zei ze verwachtingsvol.
"Ik haar zag"
"Wat nog meer liefje, je houdt wat voor me achter?"
"Vannacht", de herinnering was pijnlijk.
"Ga verder"
"Er was een man en.. en... hij was heel erg eng! Ik zag Alice, buiten op straat... Hij, hij..."
"Schiet nou toch eens op!", gilde de vrouw. Geschrokken keek ik op. Ze kalmeerde en voegde poeslief eraan toe; "Alsjeblieft, we willen je alleen maar helpen"
Dat hoorde ik wel vaker. Ik slikte, nu moest ik echt op mijn tellen passen.
"Ik dacht te zien dat hij haar... hij haar vermoorde!"
"Wat bedoel je te zeggen, je hebt het je vast verbeeld. Of zit je nu weer eens dingen te verzinnen?"
"Het is waar! Alice is dood! Dood, hoor je en ze komt nooit meer terug", het is eruit. Nou blij?