17th.

Hailey Kush.

Voorzichtig volg ik hem naar binnen, en bekijk de grote hal. ‘Wacht hier even’, glimlacht Justin en loopt verder ergens een deur in, terwijl ik nog steeds verbaasd in de hal sta. Verbijsterd laat ik mijn vingers over de prachtige trapleuning glijden. Een klein detail wat er al prachtig en duur uit zag. Ik til mijn zicht op tot het plafond, en zie en helder dakraam, waar ontzettend veel licht doorheen komt. ‘Kom maar mee’, glimlacht Justin als hij terug komt lopen en pakt mijn hand vast, waarna hij me enthousiast meetrekt een kamer in. ‘Dit is toch niet zon filmscène waarin je me vermoord, toch?’, vraag ik angstig. Hij lacht even suf, maar geeft geen antwoord. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond als we in de keuken terecht komen waar een vrouw bezig is met het eten. Ze kijkt op als de deur achter ons dichtvalt, en glimlacht breed. ‘Jij bent vast Hailey?’, glimlacht ze en veegt haar handen af aan haar schort, waarna ze naar me toeloopt en haar hand naar me uitsteekt. ‘Pattie, Justin’s moeder’, glimlacht ze simpel. ‘Hailey dus’, lach ik terug en laat haar hand weer los. ‘Ziet er heerlijk uit mevrouw’, glimlach ik als ik haar spaghetti zie maken. Ze bedankt me, en gaat weer verder met haar kookkunsten. ‘Wij gaan naar boven’. ‘Je vind de keuken geen goede plek?’, vraag ik nieuwsgierig. ‘Waarvoor?’, vraagt hij verbaasd en lijkt me niet helemaal te begrijpen. ‘Om me te vermoorden’. Ik hoor Pattie lachen, maar zich niet in ons gesprek bemoeien. ‘Kom nou maar’, lacht Justin nu op zijn beurt en sleept me mee naar de trap. Samen lopen we naar boven. Zoals ik had verwacht opent hij de grootste deur, en stapt vrolijk naar binnen toe. ‘Oh, verassend’, mompel ik als de meest grote tv in zijn slaapkamer zie staan. Ik laat mijn hand over het beeldscherm gaan, en bekijk hem van top tot teen. ‘Dit is nieuw voor me, deze versie ken ik niet, hoe noem je zoiets?’. ‘Erg grappig’, mompelt Justin grinnikend en trapt zijn schoenen uit waarna hij met een plof op bed beland. ‘Dus, dit wordt mijn laatste plek voordat ik dood ga?’. ‘Ahg, laten we er dan maar iets goeds van maken’, lacht hij en klopt naast zich. Voorzichtig neem ik plaats en kijk om me heen. ‘Dus vertel eens, wat doet je vader waarmee hij zoveel geld verdient? Dan moet ik dat mijn vader ook eens gaan aanbevelen’, lach ik zachtjes en kijk hem scheef aan. ‘Mijn ouders zijn gescheiden’. ‘Wow, betaald je moeder dit helemaal in der eentje?’, vraag ik met grote ogen en voel hoe ik even niks weet te zeggen. ‘Mijn moeder werkt niet’. ‘Dus jullie zijn van die dieven zoals in tekenfilms waarin ze stelen van banken met die zwarte pakjes’. ‘Hailey’, zucht hij en kijkt me hopeloos aan. ‘Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat ik toch echt beroemd ben?’, vraagt hij me waarna hij mijn handen vast pakt. Een tinteling gaat door mijn lichaam, waardoor ik even van de wereld raak. Maar als zijn ogen de mijne doorboren kom ik weer terug, en bedenk me wat hij zonet voor onzin heeft uitgekraamd. ‘Sorry Justin, maar als je wilt dat ik hier blijf moet je eerlijk tegen me zijn, die grap over dat beroemd zijn is echt allang niet meer grappig’, zucht ik geïrriteerd en wend mijn blik af terwijl ik mijn handen uit zijn greep haal. ‘Maar kijk jij dan geen tv?’, vraagt hij en steekt hopeloos zijn handen in de lucht. ‘Ja, tussen 7 en 8 meestal op zondag’, grijns ik tevreden en leg mijn handen neer op mijn schoot. ‘Luister je naar de radio?’. ‘Mag niet, daar vertellen ze onzin volgens mijn moeder’, fluister ik zachtjes en priegel wat aan mijn vingers. ‘Verklaart een hoop’. ‘Dus je bedoeld dat… je echt beroemd bent?’, vraag ik voorzichtig en kijk op in zijn ogen. Hij lacht even, en knikt dan. ‘Waarmee?’, vraag ik nieuwsgierig. ‘Zingen’, zegt hij trots en recht zijn rug. ‘Dan ben je bij deze verplicht wat voor me te zingen’, glimlach ik naar hem terwijl ik enthousiast in mijn handen klap. Hij lacht even. ‘Wat wil je horen?’, vraagt hij en kijkt me aan. ‘Iets van jezelf natuurlijk! Heb vast heel veel liedjes van je in te halen!’. ‘Oké, let’s do my new song’, glimlacht hij en staat op. ‘Wat ga je doen?’, lach ik als hij zijn kastdeuren heeft geopend en in zijn kast graait. Niet veel later draait hij zich om, en tovert een gitaar uit de kast. ‘Ahá’, antwoord ik alsof ik dat altijd al geweten had. Met mijn blik volg ik hem tot hij weer naast me gaat zitten op bed, en me even aankijkt. ‘This one is for you’, glimlacht hij tevreden en laat zijn vingers over de snaren gaan.

“One less lonely girl
One less lonely girl
One less lonely girl
There's gonna be one less lonely girl
I'm gonna put you first
I'll show you what you're worth
If you let me inside your world
There's gonna be one less lonely girl”