004.

‘Dit is heel wat anders dan mijn huis.’ Mompel ik als hij stopt voor een grote, witte villa. ‘Ohja, zijn mensen die aan AMC studeren niet heel rijk dan?’ Hij zet me neer op de grond, maar blijft me ondersteunen zodat ik gemakkelijker kan verder stappen. ‘Integendeel.’ Het leek zo makkelijk het hem te vertellen, terwijl ik geen prater was. Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen tegen mensen, niet laten merken dat ik het niet breed had thuis, maar bij Jack leek het alsof dat als ik het hem ging vertellen hij me gewoon ging behandelen. Hij ging er weer niet op in, hij ging weer niet doorvragen over mijn situatie, hij was geweldig. ‘Wacht hier even, ik laat je de trap niet opgaan met die enkel.’ Hij duwde me op de bank en verdween weer. Mijn hand ging zachtjes over het zwarte leer van de zetels, het voelde hard aan in tegenstelling tot onze oude, versleten stoffen zetels waar overal gaten in gebrand waren door de sigaretten van mijn vader. De witte tegels blonken zo mooi dat ik bijna mezelf erin kon zien. ‘Ik ben er weer.’ Betrapt kijk ik van de tegels weer op naar Jack. ‘Woon je hier alleen?’ Vroeg ik terwijl hij op de grond voor me kwam zitten. ‘Het huis is van mijn ouders, aan mijn huis zijn ze aan het bouwen, maar mijn ouders zijn amper thuis. Mijn vader werkt altijd tot ’s avonds en mijn moeder die hangt altijd ergens rond in Londen met haar overjaarse vriendinnen. Ikzelf ben ook amper thuis, ik ga trainen, voetballen of hang rond met Aaron.’ Hij sloot zijn hand rond mijn enkel en begon die zachtjes te masseren zodat de zalf goed verspreid was. ‘Die jongen van op het veldje.’ Grinnikte ik. Hij knikte en bij mijn gevoel stopte hij veel te vroeg met masseren. ‘Het gaat wel beter zo, de zalf mag je houden, ik koop wel nieuwe.’ Hij duwde de tube in mijn handen, maar ik gaf ze terug. ‘Ik red me wel, best.’ Hij nam m’n tas van naast me en stak de tube erin. ‘Geen tegenspraak, sweetheart.’ Ik zuchtte, hij was zo lief voor me. ‘Waarom zucht je? Wat is er?’ Hij kwam naast me zitten en gooide zijn arm over mijn schouder. Hij vroeg wat er met me was en ik vond het niet eens erg. ‘Nou, thuis gaat alles niet zo best. Mijn moeder is ongeneselijk ziek en als ik thuis kom moet ik verplicht van m’n vader ongeveer altijd oefenen, we hebben het niet breed dus om te kunnen studeren ga ik in de weekends gaan werken in een bakkerij, ik ben altijd doodmoe en heb amper slaap. Dus vandaag op school kom ik te weten dat mijn beste en enige vriend date met de grootste sloerie van heel het AMC.’ Hij zweeg, maar ik wist dat hij me hoorde. Hij drukte me wat dichter tegen zich aan. ‘Waarom heb ik het zo makkelijk om het aan jou te vertellen?’ Het was de bedoeling om het tegen mezelf te zeggen, maar het kwam er luidop uit. ‘Misschien.. Nee, laat maar.’ Zei hij op zijn beurt en zweeg weer. Ik ging niet doorvragen, want ik vond het zelf vreselijk en zweeg gewoon. ‘Je bent een geweldig iemand, Abigail.’ Mompelde hij. ‘Je kent me net.’ Ik ging wat rechter zitten en steunde op mijn elleboog zodat ik hem kon aankijken. ‘Ik heb daar een zesde zintuig voor.’ Hij lachte, ik lachte.