Zeventien.

We besproken dingen en belde Mikki erover, totdat alles geregeld was. Het is half 12 s’ avonds en iedereen slaapt, iedereen behalve ik. Mijn hart gaat als een razende te keer elke keer als ik buiten een lichtflits en een klap hoor. Onweer. Sinds ik gezien heb dat het bij iemand insloeg, ben ik als de dood voor bliksem en onweer. Het lijkt even stil te zijn buiten en opgelucht haal ik adem. Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen. Mikki zou binnenkort op het vliegtuig hierheen stappen, en dan kunnen we Joe verrassen. Ik slaap nog net niet als ik een hele harde klap hoor. Heel dicht bij mijn raam. Ik schrik me rot, vlieg overeind en vlucht mijn kamer uit. Tegen de muur in de gang blijf ik staan. Mijn ogen zijn groot van de schrik en mijn hart bonkt zo hard dat ik bang ben dat hij dadelijk uit mijn borstkast springt. Ook mijn ademhaling is zo snel dat je het kan vergelijken met iemand die aan het hyperventileren is. Een volgende klap volgt. Ik zak door mijn knieën en maakt me zo klein mogelijk. Ik mijn gedachte wens ik dat het voorbij is. Ik had het moeten weten. Ik had moeten weten dat dit zou gebeuren toen het zo warm was vandaag. Tranen van angst staan in mijn ogen. ‘Iris? Ben jij dat?’ hoor ik iemand vragen. Met een ruk kijk ik op. Nick staat voor mijn neus, in zijn pyjama. ‘Wat is er?’ vraagt hij als hij mijn angstige gezicht ziet. Ik open mijn mond om te vertellen dat ik als de dood voor onweer ben als er weer een klap te horen is. Ik vlieg omhoog en sla mijn armen om Nick heen. Bang begraaf ik mijn gezicht in zijn shirt. ‘Is dat het? Ben je bang voor onweer?’ vraagt hij verbaast. Zacht knik ik. ‘Oh, oké. Kom maar, dan mag je bij mij slapen,’ zegt hij lief en neemt me mee naar zijn kamer. Als ik niet zo bang was geweest had ik dit geweldig gevonden. Nick stapt in zijn bed en slaat de dekens voor me open. Zonder verder na te denken ga ik naast Nick liggen. Hij slaat beschermend zijn armen om me heen. We zeggen niks totdat er weer een donder te horen is. Weer begraaf ik mijn gezicht in zijn shirt. Met een hand streelt Nick door mijn haren. ‘Ssh, er gebeurt niks, niks aan de hand,’ fluistert hij in mijn oor. Ik schud mijn hoofd maar zeg niks. Mijn gezicht blijft in zijn shirt, tegen zijn borst. Ik voel me erg op mijn gemak bij Nick. Een uur later kijk ik op. Het afgelopen uur heb ik geen donder meer gehoord en heb ik ook geen lichtflitsen meer gezien. ‘Ik eh... Ik ga dan maar weer eens naar mijn eigen bed,’ zeg ik ongemakkelijk, terwijl ik mezelf een beetje omhoog duw. ‘Ben je gek?’ vraagt Nick aan me. Ik kijk hem verbaasd aan. Is hem dat nog niet opgevallen? ‘Eh, ja?’ antwoord ik zachtjes. ‘Je blijft gewoon hier,’ zegt Nick met een grijns en trekt me weer tegen zijn borst aan. Gewillig blijf ik liggen. Dit is wat ik wil. Nick, Nicholas. Maar wil hij mij wel? Ik ben maar een dood gewoon meisje zonder verdere familie. Ziet hij me niet meer als een zusje? Heeft hij ook interesse in mij? In stilte liggen we voor ons uit te staren, ik naar Nick’s muur, en Nick naar het plafond. ‘Ik weet iets,’ zegt hij na een tijdje. Ik kijk op naar zijn gezicht. Zijn ogen glinsteren in het zwakke maanlicht. ‘Wat dan?’ vraag ik. ‘Als het geonweerd heeft, zijn er altijd heel veel sterren te zien,’ fluistert hij. Ik knik. ‘Nou, die gaan wij bekijken. Trek je pantoffels en je badjas aan,’ eist hij. Glimlachend knik ik. ‘Ja meneer,’ grinnik ik zachtjes, druk een kus op Nick’s neus en sta op. Snel loop ik naar mijn kamer en trek snel mijn badjas van het merk Pip aan, en mijn zachte roze pantoffels. Daarna loop ik terug naar Nick’s kamer. Hij zit op zijn bed op me te wachten. Zodra ik de kamer in kom, staat hij op, pakt mijn hand en trekt me mee naar beneden. Hij schuift de glazen achterdeur open en stapt de tuin in. Ik volg hem op de voet. Nick loopt terug, drukt op een knop en loopt weer naar buiten. De buitenlichten gaan aan. Het ziet er prachtig uit. ‘Wow, Nick, je tuin is in de nacht echt prachtig,’ zeg ik zachtjes. Nick knikt. ‘Kom,’ zegt hij, terwijl hij mijn hand weer pakt en me naar achter trekt. Daar, naast een boom, staat een hangmat. Hij gaat erin liggen en wenkt dat ik erbij moet komen liggen. Even twijfel ik, gaat dat niet koud worden. Dan zie ik dat Nick een deken bij zich heeft. Voorzichtig ga ik langs hem liggen, wat niet echt gaat omdat de hangmat smal is. Ik moet eerder half op hem gaan liggen. Nick slaat de deken om ons heen en daarna staren we beiden naar de prachtige sterrenhemel. ‘Zie je daar, daar is de kleine beer,’ verteld hij me, terwijl hij het patroon aanwijst. ‘Oh ja, nou zie ik het,’ zeg ik, terwijl ik het patroon in me opneem en daarna naar Nick’s gezicht kijk. Hij is heel dichtbij. Zijn warme adem kan ik voelen in mijn gezicht. ‘Je bent lief,’ zegt hij dan. Ik bloos, en draai mijn hoofd weg, in de hoop dat hij het niet gezien heeft. ‘Jij ook,’ mompel ik zacht. Zijn armen vlechten zich om mijn middel en hij geeft me een knuffel. Ik kijk weer naar de sterrenhemel. ‘Vroeger dacht ik dat als je doodging, je in een ster veranderde,’ vertel ik Nick. Hij knikt. Ik wijs twee sterren aan. ‘Daar zijn mijn ouders,’ zeg ik zacht. Tranen komen weer in mijn ogen. ‘Hé, het is goed, je kan huilen, je ouders hebben het goed daarboven, dat weet ik zeker,’ fluistert Nick zacht. Een traan rolt over mijn wang. ‘Weet ik, maar ik mis ze gewoon zo Nick,’ zeg ik zacht. Mijn stem trilt een beetje. Nick’s greep om me heen verstevigd en hij drukt me tegen zich aan. Zachtjes troost hij me. ‘Dank je Nick,’ fluister ik, en daarna haal ik mijn neus op. ‘Waarvoor?’ ‘Voor alles, voor het uitstappen van die tourbus, een gesprek met me aangaan, me die bus in duwen, voor het troosten,’ mompel ik. ‘Graag gedaan, ik doe het graag voor je. Je gaat je er beter door voelen, en als jij blij bent, dan ben ik dat ook,’ reageert hij. Ik knik en leg mijn hoofd op zijn borst. Weer streelt hij door mijn haar. Na een half uur vertraagt zijn ademhaling en merk ik dat hij slaapt. Ik sluit mijn ogen en na een paar minuten ben ook ik in slaap gevallen.