Painted walls

Beide keken om, en terwijl het meisje een gesprek begon met de jongen in een taal die Charlie niet kende, nam ze de jongen van top tot teen op. Hij was lang en, tot Charlie's verbazing, droeg hij "normale" kleding. Zijn lichte spijkerbroek was bij de knieën lichtelijk versleten, zijn donkerblauwe shirt had hier en daar wat bruine vlekken van aarde, en zijn bruine haar zat warrig door de wind die er lichtjes woei, zodat zijn amber-groene ogen mooi omlijst waren. Hoe romantisch zijn uiterlijk er ook uit hadden mogen zien, zijn manieren waren dat niet. Zodra hij klaar was met praten tegen het meisje dat Tierra heette, richtte hij zijn aandacht op Charlie. 'Wat doe je hier?' vroeg hij meer commanderend, dan vragend. 'Ik zei toch al,' beantwoorde het meisje de vraag, 'Ze was de weg kwijt en ik kon haar niet aan haar lot over laten -' 'Waarom niet?' snauwde de jongen. Verbaasd en lichtelijk beledigd keek Charlie de jongen aan. 'Je weet toch wat er de vorige keer gebeurde,' voegde hij er sissend aan toe, met die woorden richtte het meisje haar blik beschaamd op de grond. Charlie rechtte zich op in haar volledige lengte, waardoor ze net onder zijn kin kon komen, en ging verdedigend voor het meisje staan. 'Als je me niet hier wilt hebben moet je het zeggen, want ik ga net zo lief weer weg hoor.' Zei Charlie krachtig, en voordat de jongen kon praten ging Charlie al weer verder. 'En je hoeft haar de schuld niet te geven om me niet te laten dwalen, en waarschijnlijk verhongeren, want daar ben ik haar dankbaar voor!' Een handjevol mensen keek nu naar Charlie, Tierra en de jongen die zich besefte dat als Tierra niets had gedaan Charlie waarschijnlijk wel degelijk zou verdwalen. 'Het spijt me,' zei hij tegen Tierra, en terwijl hij langs haar liep, het rode huis binnen, wreef hij over haar hoofd. Charlie hurkte voor het meisje zodat ze op ooghoogte was en draaide haar naar zich toe. 'Gaat het wel?' vroeg ze bezorgd. Tierra knikte levendig en trok Charlie weer aan haar hand verder, het rode huis in waar de jongen ook in verdween.
Het huis was van binnen beschilderd met verschillende planten en dieren, aan het plafond hingen glinsterende stenen vastgemaakt aan kleurrijke touwtjes in alle denkbare kleuren. Tierra trok Charlie het huis door en verdween in de één na laatste kamer van rechts. Charlie volgde haar glimlachend, en toen ze om zich heen keek zag ze achter zich de jongen van net die haar even nieuwsgierig van boven naar beneden aankeek, en toen zijn deur sloot. Charlie keek nog even benieuwd naar zijn kant voordat het meisje haar hoofd naar buiten stak en vrolijk vroeg; 'Kom je nog?' Charlie grijnsde naar het meisje en stapte op haar tenen haar kamer binnen. De kamermuren waren gevuld met tekeningen van verschillende huizen die op deze leken, waarheidsgetrouwe tekeningen van dieren uit het wild, foto's van gebouwen met een tuin en klimrek, foto's van hoge wolkenkrabbers en een tekening met een groot herenhuis erop waarop met grote letters stond Tierra's Palace. Glimlachend keek Charlie rond en zag op een klein tafeltje naast het bed, dat vol lag met gekleurde doeken, een ingelijste foto van een man en een vrouw voor een wit-geschilderd huis, breedglimlachend met de handen op de zwangere buik van de vrouw. Charlie wilde eigenlijk vragen wie dit waren, maar aan de blik van het meisje besloot ze dit niet te doen. 'Wil je thee?' vroeg ze. 'Nou eerlijk gezegd ben ik geen thee drinker...' zei Charlie, 'O maar ik maak hele lekkere thee,' zei het meisje vastbesloten Charlie aan haar thee te krijgen. Ze schoof een klein houten stoeltje naar achteren en onthulde een donkergroen tafeltje waarvan de verf aan de randen aan het afbladderen was. Op het tafeltje stond een met gele bloemetjes beschilderd theeservies, en Charlie bedacht dat de thee voornamelijk zou bestaan uit lucht. 'Nou doe dan maar een kopje,' besloot Charlie.