Negentien.

Luid zingend huppel ik door het huis. De kleine hakschoentjes die ik aan heb tikken op de vloer. Over tien minuten moeten we aanrijden naar het vliegveld om Mikki en haar ouders op te halen. Joe moet thuisblijven, want anders is de verrassing eraf. Chagrijnig zit hij aan de keukentafel. ‘Waarom mag ik nou niet mee?’ vraagt hij boos. ‘Gewoon niet, stel je voor dat de mensen eerder komen als wij dachten? Dan is de jarige niet thuis,’ antwoord ik vrolijk terwijl ik op zijn schoot neerplof. De rest van de stoelen staan al in de woonkamer. ‘Fijn,’ bromt hij. Ik geef hem een knuffel. ‘Wel braaf hier blijven, hè Joseph?’ vraag ik lief aan hem. Hij knikt nors. ‘Gelukkig, doei Joe, tot straks,’ zeg ik nog steeds vrolijk terwijl ik van zijn schoot spring als ik iemand mijn naam hoor roepen. Hij zucht. Ik weet dat hij zich mateloos aan mij irriteert. Ik vind het juist wel grappig. Ik huppel naar de voordeur en trek Nick mee naar Kevin’s auto. Selena gaat bij Kevin voorin zitten en Demi, ik &Nick kruipen op de achterbank. Kevin start de auto en rijd het erf af. Op weg naar het vliegveld.
Attentie! Het vliegtuig uit Holland land over 5 minuten. Klinkt het door de speakers. Nick en ik hollen naar de inkomsthal. De rest loopt er op hun gemak achteraan. Ik heb Mikki echt gemist. We hebben de laatste tijd erg vaak gebeld en zijn hele goede vriendinnen geworden. Ik zie het vliegtuig in de verte aankomen en een landing maken. De groep mensen die erin meegereisd hebben, stromen de inkomsthal binnen. Zoekend naar Mikki kijk ik de mensen door. ‘Iris!’ hoor ik dan iemand kei hard gillen, en mijn ogen schieten de kant waar het geluid vandaan kwam op. Mikki komt op me afrennen. Net twee stappen voordat ze bij me is, glijd ze uit over een plas water op de grond en na twee seconden liggen we met z’n tweeën op de grond. Allebei met de slappe lach. Nick kijkt ons met een brede grijns aan, en helpt me overeind. Daarna help ik Mikki overeind. Haar ouders komen aanlopen, met koffers in hun handen. ‘Mikki, draag je eigen koffer eens lieverd, de mijne is al zwaar genoeg,’ klaagt haar moeder. Mikki zucht en pakt haar koffer over. Hij is knal paars met een paar witte bloementjes erop. ‘Leuke koffer,’ grinnik ik. Ook Mikki schiet in de lach. ‘Ha ha, ja, dank je,’ lacht ze. We lopen met z’n alle naar de auto. Mikki legt haar koffers achterin samen met de koffers van haar ouders terwijl haar vader een taxi aanhoud. We hadden afgesproken dat haar ouders iets in de stad gaan doen en in een hotel logeerden, terwijl Mikki bij ons logeert. Thuis probeer ik Mikki mee naar mijn kamer te smokkelen, terwijl Nick en Kevin, Joe bezig houden. Het lukt. ‘Wow,’ zucht ze als ze mijn kamer ziet en laat zich op mijn bed vallen. ‘Vindt je het mooi?’ vraag ik, terwijl ik naast haar ga zitten en trots mijn kamer doorkijk. ‘Mooi?!’ vraagt Mikki verbaasd. ‘Ik vind het fantastisch! Heb je het zelf ontworpen?’ vraagt ze enthousiast. Ik knik. ‘Yup, helemaal zelf!’ beaam ik trots. Mikki klapt blij in haar handen. ‘Oké, kleed jij je maar om, dan ga ik zo weer naar beneden. Ik kom je zo wel halen,’ glimlach ik, geef Mikki nog een knuffel en loop naar beneden. Het zomerjurkje wat ik aanheb strijkt zacht langs mijn benen. Vrolijk huppel ik de woonkamer in. Joe staat in de keuken. ‘Hééé Birthday Boy! Ready voor je cadeau?’ roep ik heel blij terwijl ik op het aanrecht ga zitten. Nu kijkt Joe me ook blij aan. ‘Ja, natuurlijk!’ zegt hij overenthousiast. ‘Oké mooi, je krijgt dadelijk een cadeau van ons allemaal en daarna nog een van mij, maar dat laatste zie je vanzelf,’ glimlach ik. Hij knikt. ‘Nicholas! Mag Joe zijn cadeau al?!’ gil ik door het huis. ‘Ja! Wacht even, dan is de rest er ook!’ roept hij terug. Ik spring van het aanrecht af en trek Joe mee naar de woonkamer, duw hem op de bank en ga naast hem zitten. Binnen vijf minuten zit iedereen om ons heen. Ik kijk Nick aan met een blik van mag-ik-haar-gaan-halen? Hij knikt en blij spring ik op. ‘Oké daar ga ik, Joe’s cadeau halen,’ zeg ik, terwijl ik de kamer uit de trap op storm. Ik klop even op de deur zodat Mikki weet dat ik binnen kom vallen en open de deur. Alleen is Mikki niet in mijn kamer. ‘Mik?’ vraag ik, als ik de deur dicht heb. ‘Ja?’ klinkt het vanuit mijn kast. Ik grinnik even en loop naar mijn kast. ‘Wat doe jij in mijn kast?’ vraag ik lachend. Ik zie Mikki tussen mijn kleren snuffelen. ‘Weetje, toen ik je kast opende, dacht ik letterlijk dat ik in de hemel was, maar toen ik erachter kwam dat Joe er niet was, wist ik dat ik in jou kledingkast stond,’ lacht ze, terwijl ze de kast uitloopt. ‘Ha ha ja, ik vind mijn kleren ook geweldig,’ grinnik ik, terwijl ik de deuren sluit. ‘Klaar om naar Joe te gaan?’ vraag ik, terwijl ik een mislukte poging om een wenkbrauwiebel te doen, doe. Een big smile vormt zich op het gezicht van Mikki. ‘Natuurlijk! Aah! Ik heb hem zo gemist weetje,’ ratelt ze. Ik lach en trek haar mee voor ze vergeet waarom ze hier ook alweer is. Meteen houdt ze haar mond en loopt gewillig mee. Beneden blijft ze even in de gang staan, zodat ik haar kan aankondigen. Ik loop de woonkamer in. ‘Wat?! Je hebt helemaal niks bij!’ piept Joe als hij mijn lege handen ziet. Hij had een pakje verwacht zeker. ‘Oh, maar dat cadeau is veel groter als zo’n klein pakje dat jij verwachte,’ grijns ik. Joe staat op, gaat voor me staan en begint hyper te springen. ‘Wat is het dan? Wat is het? Wat is het?’ freakt hij. Ik duw hem een stap achteruit zodat hij Mikki niet in de deuropening zou zien staan en loop naar de deur. ‘Komt u maar,’ zeg ik als een chauffeur die de deur van een limousine opent voor een of ander beroemd persoon. Mikki stapt dolblij de gang uit, de woonkamer in. Ze heeft net als ik ook een jurkje aan, met slippers. Haar mooie krullen veren mee met elke stap die ze zet. Ze kijkt verlegen de kamer door en kijkt dan naar Joe. Hij staat haar met open mond aan te staren. ‘Mikki?’ vraagt hij dan. ‘Ja Joe, ik ben het echt, in levende lijven,’ zegt ze, waarna Joe op haar afstormt, haar optilt, een rondje met haar draait, haar terug op de grond zet en zijn lippen op de hare drukt. ‘Happy Birthday Joseph,’ hoor ik haar fluisteren als hij haar los laat. Joe grinnikt en drukt zijn lippen weer op die van haar. Ik hoor van alle kanten ‘Awh!’ uit de monden komen. Zelf doe ik vrolijk mee. Joe laat Mikki los, behalve haar hand. ‘Oké, wiens idee was dit?’ vraagt hij, terwijl hij de kamer door kijkt. ‘Iris,’ antwoord iedereen tegelijk. Joe laat Mikki nu helemaal los, loopt op me af en knuffelt me bijna plat. ‘Oh, Joe, lucht,’ piep ik, als ik geen lucht meer krijg. Hij laat me los. ‘Dankjewel Iris, je had me geen beter cadeau kunnen geven,’ zegt hij gelukkig, terwijl hij Mikki haar hand weer pakt. Daarna wordt er alweer gepraat. Joe neemt Mikki mee naar de rest van de familie en stelt haar aan iedereen voor. Ik plof voldaan naast Nick op de bank. ‘Great job, nu dat andere cadeau nog,’ zegt hij. Ik knik. Als Joe iedereen aan Mikki voorgesteld heeft, gaat hij zitten, en trek Mikki op zijn schoot. Ze drukt een kusje op zijn mond. Even krijg ik een jaloerse steek door me heen, ik wil dat ook bij Nick kunnen doen! Ik duw het nare gevoel weg en glimlach naar Mikki. Dolblij glimlacht ze terug. We raken samen verstrikt in een gesprek over een of ander meidenonderwerp en de jongens luisteren nieuwsgierig mee.