Epiloog

Elk half jaar gingen Alice en Jasper een paar dagen bij de Cullens weg, om Resa en Anna op te zoeken. Die bezoekjes waren vooral in het begin heel emotioneel, maar stilaan werd het een gewoonte. Alice en Jasper vertelden Resa en Anna vaak over de Cullens. Resa werd steeds nieuwsgieriger naar die familie. Ze was vooral geïnteresseerd in Renesmee.

Op een dag, toen Jasper en Alice net terug naar de Cullens waren vertrokken, zei Resa tegen Anna:
“Ik wil die familie eens zien. Kunnen we volgende keer niet naar hen gaan, in plaats van zij naar ons?”
“Als jij dat wilt is het voor mij geen probleem”, zei Anna. “Maar misschien moeten we eerst proberen of we wel een tijdje op dierenbloed kunnen leven.”
“Oké”, stemde Resa in. Het was inmiddels vele jaren geleden dat Resa en Jasper zich verzoend hadden, en volgens wat ze van Alice en Jasper wisten, was Renesmee nu ongeveer 14 jaar, even oud als Resa.

Drie maanden lang leefden Resa en Anna bijna uitsluitend op dierenbloed, en het lukte steeds beter.
“Zullen we gaan?”, vroeg Resa plots, na een jachtpartij. Anna wist meteen wat ze bedoelde.
“We gaan”, stemde ze in. “Als ik me niet vergis zitten ze ergens in Amerika. Alice zal wel merken dat we komen, en zorgen dat we hen vinden.”
“Oh, juist”, zuchtte Resa.
“Wat is er?”, vroeg Anna.
“Ik wilde Jasper eigenlijk verrassen”, zei Resa zacht.
“Als Alice dat merkt zorgt ze daar wel voor”, lachte Anna. “Kom op nu. Amerika ligt niet bij de deur hoor.”

Twee weken later zwierven Anna en Resa samen door Amerika. Ze hadden geen idee waar ze moesten zoeken. Stilaan begonnen ze zich af te vragen of Alice hen wel gezien had. Ze waren nu al ruim anderhalve week op zoek, sinds hun aankomst in Amerika.
“Hoi”, hoorden ze plots iemand achter hen. Ze draaiden zich om en keken recht in Alices grijnzende gezicht.
“Hallo”, zei Resa blij, en vloog Alice om de hals.
“Hey”, glimlachte Anna.
“Sorry dat het zo lang duurde”, verontschuldigde Alice zich. “Ik raakte daar maar niet weg. Iedereen wilde constant weten waar ik heen ging, vooral Jasper. En aangezien jullie hem zo nodig wilden verrassen… Nou ja, uiteindelijk heb ik Carlisle om hulp gevraagd. Hij heeft alle jongens meegenomen om een paar dagen te gaan jagen. Ze zullen net terug zijn als wij aankomen.”
“Ik wil Jaspers gezicht zien”, lachte Resa.
“Ik ook”, grijnsde Alice. “Kom mee.”

De volgende dag kwamen ze bij de Cullens aan. Net voor ze er waren, hoorden ze Jasper luid vragen waar Alice was. Alice liet de anderen stoppen. Ze stonden net buiten het zicht van het huis.
“Geen idee”, zei een vrouwenstem. “Ze is vlak na jullie vertrokken, zonder enige uitleg. Ik hoop maar dat ze snel terugkomt.”
“Esmé,” fluisterde Alice, “altijd even bezorgd. Ze moet echt ongerust geweest zijn.”
“Ze komt zo terug.” Zei een mannenstem.
“Edward”, grinnikte Alice. “Fijn, die speelt ook mee, hij houdt de verassing geheim. Kom mee nu.” Ze rende zo snel ze kon naar het huis, met Anna en Resa achter zich aan.
“Hallo”, zei ze, toen ze het huis in liep.
“Alice, waar was je?”, vroeg Jasper bezorgd. Alice zei niets, maar zette een stapje opzij. Resa en Anna kwamen tevoorschijn.
“Resa!”, riep Jasper blij, en rende op zijn zusje af. Resa ving hem behendig op.
“Zeg, dat ik de omgekeerde wereld”, protesteerde Anna. “Normaal vangen oudere broers hun kleine zusjes op, weet je.”
“Sorry”, grijnsde Jasper. “Ook fijn jou weer te zien”, Anna.
“Deze twee wilden je verrassen, dus kon ik niets zeggen”, lachte Alice. “Omdat jullie me niet wilden laten gaan zijn ze anderhalve week kostbare tijd verloren met ons te zoeken.”
“Als ik dat had geweten …”, grijnsde Jasper.
“Was het geen verrassing meer”, vulde Edward aan.
“Zeg, kunnen jullie niet wat beleefder zijn en onze gasten aan iedereen voorstellen?”, kwam Esmé tussenbeide. Ze wendde zich tot Anna en Resa. “Ik ben Esmé.”
“Hallo, ik ben Anna”, lachte Anna vrolijk.
“Ik ben Resa”, lachte Resa. Ze was veel meer op haar gemak dan ze had gedacht. Als ze eerlijk was, was ze doodsbang geweest voor deze ontmoeting.
“Welkom”, lachte Esmé hartelijk. “Nou goed, Alice en Jasper kennen jullie al. Dat is Carlisle, mijn man”, wees ze Carlisle aan.
“Welkom”, zei Carlisle ook.
“Dat zijn Rosalie en Emmett”, wees Esmé.
“Wow, je bent nog mooier dan ik dacht”, zei Resa meteen tegen Rose.
“Bedankt”, lachte Rosalie.
“Dat zijn Bella en Edward”, wees Esmé het volgende koppel aan. Resa en Anna keken met enige bewondering naar Bella. Ze wensten beiden dat ze dezelfde moed hadden als zij.
“En dat is Renesmee”, wees Esmé de laatste aan. “De wolven zijn er momenteel niet.”
“Fijn jullie te ontmoeten”, zei Resa, maar daarbij keek ze vooral Renesmee aan.
“Hé, Resa, Anna, gaan jullie mee shoppen?”, vroeg Alice meteen.
“Nou, goed”, glimlachte Resa.
“Bella, Rose, Nessie, jullie komen toch ook mee?”, smeekte Alice.
“Nou goed dan”, stemden ze alledrie in. “De jongens zijn net met z’n allen weggeweest, nu is het onze beurt”, vulde Nessie aan. “Ga jij ook mee, tante Esmé?”
“Oké”, stemde Esmé in.
“Hé, wacht eens, dat gaat zomaar niet”, protesteerde Jasper. “Jullie kunnen niet zomaar mijn kleine zus ontvoeren.”
“Tja, daar heb je een punt”, zei Alice, terwijl ze deed of ze hard nadacht over een oplossing. “Weet je, misschien moet jij dan ook maar meegaan.”
“Jij doet ook alles om mij mee te krijgen hé?”, vroeg Jasper.
“Inderdaad”, grijnsde Alice. Jasper gromde even;
“Nou goed dan”, zuchtte hij.
“Joepie!”, lachte Alice. “Kom mee, shoppen!” Alle dames, plus Jasper, gingen naar de garage. Daar raakten Anna en Resa gescheiden. Resa belande in de auto met Rose, Nessie en Esmé. Ze kende er niemand. Anna kwam terecht bij Alice, Jasper en Bella. Resa voelde zich eerst niet helemaal op haar gemak, maar al snel kwam ze los door de hartelijkheid van Esmé en de gezelligheid van Nessie. Ook Rosalie was heel aardig voor haar doen. Tegen de tijd dat ze in de stad waren voelde Resa zich volledig op haar gemak.

Anna en Resa ontdekten al snel dat shoppen met Alice een regelrechte nachtmerrie was.
“Alice, stop nu, we kunnen dit echt niet allemaal aannemen”, protesteerde Anna.
“Oh jawel”, zei Alice bazig.
“Alice, toe nou”, smeekte Resa. “We kunnen dit nooit terugbetalen.”
“Doe geen moeite”, grijnsde Renesmee. “Tante Alice kan je niet ompraten als het over shoppen gaat. Laat haar gewoon doen, dan ben je er sneller vanaf.”
“Inderdaad”, knikte Rosalie. “Trouwens, over geld moet je je geen zorgen maken, daar zwemmen wij in.”
“Wat bedoel je?”, vroeg Resa verbaasd.
“We zijn gewoon stinkend rijk”, legde Esmé uit.
“En alles voor mijn zusje”, zei Jasper. Resa en Anna konden nu niet anders dan toegeven.

Toen ze terug bij de Cullens thuis aankwamen, stond hun nog een verrassing te wachten:
“Zo, we kunnen jullie kleren meteen naar jullie kamers brengen”, zei Carlisle toen ze binnen liepen.
“Onze kamers?”, vroegen Anna en Resa stomverbaasd.
“Inderdaad”, knikte Carlisle. “Kom mee, dan toon ik ze jullie.” Verbaasd en nieuwsgierig volgden Anna en Resa hem.
“Kom binnen, Resa”, lachte Carlisle, en opende een deur.
“Wauw”, zuchtte Resa. “Is dit, is dit echt allemaal voor mij?”
“Voor jou alleen”, knikte Carlisle. De kamer had lichte kleuren, en keek uit op het bos. Door het grote schuifraam kon je zo naar buiten. Er stond een hemelbed en een gezellige sofa. De kleekast was gigantisch, waarschijnlijk vanwege Alice. Hier en daar stond een foto van vroeger, toen ze nog mens was, met Jasper, en één met haar ouders erbij. Resa viel Jasper, die hen achterna gekomen was om de hals.
“Ik wist dat je dit mooi zou vinden, zusje. Ik ben er al jaren mee bezig, in de hoop dat je hier ooit een tijdje langs zou komen. En dat was blijkbaar geen ijdele hoop.
“Het is fantastisch”, snikte Resa. Ze liep de kamer door en bekeek elke foto. Jasper volgde haar. Elke foto opnieuw wist Resa dat ze zou beginnen huilen als ze kon. Toen ze alle foto’s gezien had, liep ze terug naar Anna en Carlisle. “Bedankt”, zei ze tegen Carlisle. “Ik kan niet geloven dat ik hier een eigen kamer heb, zonder dat ik hier echt woon.”
“Je kamer zal altijd voor je klaar staan, wanneer je ook langskomt”, zei Carlisle met een glimlach.
“Hij is echt prachtig, Resa”, zei Anna met een glimlach.
“En nu jouw kamer”, glimlachte Resa.
“Volgt u mij maar, dames”, deed Carlisle formeel, en hij ging hen voor naar een andere kamer. “Madame”, zei hij, en hij maakte een lichte buiging toen hij de deur open deed. Anna liep stomverbaasd haar kamer in. Ook zij had een gigantisch schuifraam met uitzicht op het bos, en een hele lichte kamer. Bij haar stond er geen bed, maar een gemakkelijke zetel, een relax, en een bank voor drie personen. Uiteraard had ze ook een gigantische kleerkast. Verder zaten er her en der verspreid over de kamer een hoop teddyberen.
“Dit is geweldig”, fluisterde ze.
“Ik heb je dus goed ingeschat”, lachte Jasper.
“Inderdaad”, knikte Anna.

Een maand bleven Anna en Resa bij de Cullens. Ze konden met iedereen goed opschieten. Resa was voornamelijk in de buurt van Jasper en Renesmee te vinden, Anna trok meestal op met Esmé. Ook met de wolven konden ze het goed vinden, nadat Carlisle Jacob had verteld wie ze waren en dat ze vegetarisch leefden.
Maar tegen het einde van de maand werd Resa weer heel wat stiller.
“Is er iets?”, vroeg Jasper af en toe.
“Nee”, zei ze, keer op keer. Jasper werd er gek van, en vroeg zelfs Edward of hij iets wist. Maar die zei enkel dat Resa het hem zelf wel zou vertellen als ze er klaar voor was. Na een tijd hield Resa het niet meer. Anna was met Carlisle, Esmé en Rosalie gaan jagen. Resa rende plots weg van Jasper, en ging hen zoeken. Toen ze hen vond stortte ze zich meteen in Anna’s armen.
“Resa, wat is er?”, vroeg Anna.
“Kan ik even met je praten?”, snikte Resa.
“Natuurlijk”, knikte Anna. Ze nam Resa mee naar een rustig plekje in het bos. Het was intussen geleden van voor ze bij de Cullens aankwamen dat ze met elkaar alleen waren.

“Resa, wat is er?”, vroeg Anna zacht.
“Ik, ik wil niet, ik kan niet”, snikte Resa.
“Wat kan je niet, Resa?”, vroeg Anna zacht.
“Weggaan”, snikte ze. “Ik wil hier blijven, Anna.”
“Dan doe je dat toch? Dacht je dat ik je dit zo verbieden?”
“Nee”, snikte Resa. “Maar ik wil ook bij jou blijven.”
“Resa, als dit zo belangrijk voor je is, blijf ik ook.”
“Maar … Je hebt me ooit eens gezegd dat je dat niet zou kunnen, op een plaats blijven wonen”, zei Resa zacht.
“Resa, dat dacht ik toen. Maar ik voel me hier ook thuis. Ik heb een trekkersgeest, en ik zal af en toe een paar dagen of een paar weken gaan rondtrekken, maar als jij hier blijft zal ik hier altijd terugkeren.”
“Echt?”, vroeg Resa zacht.
“Echt”, zei Anna met een glimlach. Ze keek Resa serieus aan. “Weet je, Resa, we zijn nu al zo lang samen, je bant als familie voor me. En familie laat je niet in de steek.”
“Jij bent als een moeder voor me”, fluisterde Resa.
“En jij als een dochter voor mij”, zei Anna. Ze stond op. “Kom, we gaan het de anderen vertellen.”
“Doen we”, grijnsde Resa.

Jasper was dolblij toen hij het nieuws hoorde, en ook de andere Cullens vonden het fijn.
“En zo gaan we eeuwig gelukkig leven”, kondigde Alice aan. “Dus dat vraagt om… EEN FEESTJE!!!”



Bedankt aan iedereen die deze story heeft gelezen. Ik hoop dat jullie er van genoten hebben.
En dubbel bedankt aan iedereen die reacties heeft geplaatst, dat motiveert echt om verder te schrijven.