I feel so numb

Het onvermijdelijke gebeurde, ik werd in een isoleercel gestopt. Mijn straf; 96 dagen. Alice moordenaar ging vrijuit.
Snikkend probeerde ik tot mezelf te komen. Wat had ik kunnen doen? Tegenover sterke mannen betekende ik niks. Misschien had ik Alice zover kunnen krijgen dat ze niet wegging. Maar ze zou toch zelf niet kunnen ontsnappen? De meneer moest haar megenomen hebben en haar daarna vermoord hebben.
Verderop schoof een deur open. Licht, ik kon weer iets zien.
"Weer hier? Jij weet ook niet uit de problemen te blijven, hè?", bromde een meneer. Er liep iemand langs. Nieuwsgierig stond ik op om te kijken wie het was. Suffe ogen en een naar beneden hangend hoofd. Verder zaten er zwarte slierten haar voor het gezicht. Ze stopte.
Te laat dook ik weg. Ik wist dat ik alleen Alice vertrouwen kon. Iemand die hier zomaar naar binnen liep zou er geen probleem mee hebben mij te verraden.
"Evelien?", ik schrok van de zachte stem. Ik bracht mijn hoofd opnieuw naar de opening. Stomverbaasd vergat ik waar ik was. Dit kon niet waar zijn!