Foto bij Schrijven

Geen Laurent hoor!

Al die dagen had ik niet geweten dat ze nog leefde. Ze moest leven, dat voelde ik. Ik zag haar door de muur. De kleuren dansden door mijn hoofd. Alice leefde en ik waande haar dood.
Ik wist dat zij wist wat ik deed. Ik schreef letters in het stof. Ik probeerde zo goed mogelijk op te schrijven wat ik tegen haar wou zeggen. Dat ik verbaasd was over het feit dat zij leefde. Zij wist alle antwoorden maar kon ze me niet geven. Ik zag alleen haar humeur veranderen.
Het duizelde me nog steeds dat ik zo blind was geweest. Het beeld wat ik gezien had leek steeds meer op een vage droom. Zo vaag dat ik me er weinig meer van kon herinneren. Vaag genoeg om verzonnen te hebben enkele seconden geleden.
Een maand streek voorbij en op een dag zag ik niks meer. Geen enkel licht drong de cel binnen en het bleef zwart wanneer ik mijn ogen sloot. Sloot ik eigenlijk wel mijn ogen? Het zou kunnen dat ik mijn gave verloren was. Hij was weg. Of Alice moest weg zijn.
Diep van binnen hoopte ik dat laatste. Ik wensde dat Alice weg was en weer op haar eigen bed naar de sterren en maan kon turen.
Na een poos mocht ik gaan. Of het daadwerkelijk 96 dagen waren weet ik niet, maar het had lang genoeg geduurd.

Reageer (1)


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen