Het spoor bijster

Uitgeput holde ik door het hele gesticht. Als ik zo doorging sloten ze me weer op wegens hyperactiviteit of zoiets. Ze gebruikten nogal ingewikkelde thermen. Pshychozofreen was ook zo'n voorbeeld. Ik wist niet eens of ik het wel juist uitsprak en het spellen zou een ramp zijn.
Misschien was Alice mij ookaan het zoeken en inmiddels terug op de slaapzaal. Ik rende als een gek de trappen op en openende verwachtingsvol de deur. Ik glunderde, ze moest hier wel zijn.
Ik heb het zo gemist om met iemand te praten. Wederom keek ik de kamer rond.
Maar ik zag haar niet.
Zij was niet teruggekomen en iedereen zat nog altijd op dezelfde plek. Alleen ging nu de zon onder en kleurde het stukje hemel dat door het raampje zichtbaar was roze en geel.
Ik liep erheen en zag hoe de avond over de aarde viel. Sterren vulden de hemel. De glinsterende stipjes betoverenden mij. Namen al mijn zorgen weg. Trokken de aandacht naar zich toe. Even vergat ik Alice.
De straatlantaarns gingen langzaam aan.
Beneden was het rustig. De straat was vrij op een man na. De meesten waren liever voor het donker thuis. Ademloos bleef ik kijken. Opeens herkende ik de man. Hij keek om zich heen. Het was dezelfde man die mij ooit geholpen heeft. Twee keer zelfs.