Nacht

Hij was niet alleen. Een meisje, ik vermoedde zijn dochter, was bij hem. Ze was precies de tienerversie van Alice. Ik geloofde dat ze zestien was, die dochter. Ik bedacht dat ze wel eens terug zouden kunnen komen van een 'vader en kind' uitje.
Hij trokt haar mee, om de hoek van een gebouw, de schaduw in. Merkwaardig, nu leek het erop dat ze aan het vluchten waren. De vraag was voor wie. Toen ze uit het zicht verdwenen waren hoorde ik iemand krijsen. Ik durfde er niet aan te denken wat de man met het meisje deed. Ze gilde en krijsde. Het was onverdragelijk. In paniek zette ik mijn handen tegen mijn ogen en kneep ik mijn ogen dicht. Dat laatste had ik beter niet kunnen doen. Ik zag het meisje nu juist beter. Ik zag hoe haar aura veranderde, iets wat alleen heftige dingen kunnen doen die bepalend zijn voor wie je later bent.
Het moest verschrikkelijk zijn geweest voor het meisje. Het gegil staakte en ik opende mijn ogen. Ik schrok, dit verliep precies als ik gedroomd had.
Een andere meneer begon te vechten met de man. Ik hield me in om niet de blonde man aan te gaan moedigen, hij kwam Alice redden, dat moest wel een goed persoon zijn.
Maar het beeld klopte niet. Mijn gevoel vertelde mij het tegenovergestelde. Weer een krijs. Het hield maar niet op. Tot de ene man, de blonde man, de andere vermoordde. Mijn droom was werkelijkheid geworden. Alice' arm viel op de grond en was het enige wat belicht werd, de rest zag ik niet, haar lichaam lag in de schaduw.
Ik was langer weggeweest dan ik me besefte.
Pas toen het te laat was kwam ik terug. Alice was wel dood, maar dat was pas net gebeurd. Het duizelde mij. Ik probeerde me staande te houden maar het lukte niet. Ik viel en al het geluk wat ik eerder op de dag gevoeld had stroomde weg. Met Alice stierf ik.