Life goes on

Maar ik ging niet dood. Ik wist niet meer wat waar was. Alice was er niet meer, dat was een feit. Maar wanneer het nou een droom was en wanneer werkelijkheid? Het was een paradox waar ik liever niet te lang bij stilstond.
Mijn lichaam was ouder deze keer dat ik opstond. Ik werd bekeken door het zevenjarige meisje. Ze leek me verlegen en een beetje angstig. Het tegengestelde zeiden haar ogen en de brutale sproetjes op haar wangen. Ze was nieuw hier, dat kon ik zien aan haar bijna witblonde haren en haar getinte huid. Inmiddels was ik lijkbleek geworden, net als alle andere kinderen hier. Ik dacht aan Alice, hoeveel ze voor mij betekend had. Ik wou wat voor haar terugdoen, alhoewel dat moeilijk ging. Wat ik wel kon doen was haar liefde doorgeven en zorgen dat niet iedereen veranderde in de tijd ide ze hier doorbrachten.
"Hoi, ik ben Evelien", zei ik met een lach.
"Isa", zei het meisje zacht.
Het duurde niet lang voordat we vriendinnen waren. Ik leerde haar lezen, voor zover ik kon, deelde mijn dromen, leerde haar wat ze moest weten, beschermde haar, precies als Alice voor mij gedaan had. Zo voelde het alsof Alice dichtbij was. Ik voelde Alice nog altijd in mijn hart en ik misde haar. Dit alles maakte het veel makkelijker om ermee om te gaan dat zij er niet meer was. Ik was Isa's grote zus.
Helaas kwam de dag dat ik met James meeging. We zouden een ommetje maken, niets speciaals. Behalve dat ik afgelopen tien jaar niet naar buiten geweest ben. Ik beloofde Isa voor het slapengaan dat ik terug zou komen en er morgenochtend gewoon weer was.