~10~

Glimlachend deed ze een deur open. Ik keek de kamer rond, er stond een groot mooi bed een grote kledingkast en daarnaast een gigantische boekenkast, helemaal gevuld. ‘Carlisle zei dat je van lezen hield’ vertelde ze. Ik knikte. ‘Ik heb al wat kleding in je kast gehangen, maar als je wilt kunnen we morgen wat meer halen?’ vroeg ze. Ik keek naar mijn kleding. De laatste keer dat ik kleren had gekocht was al ruim tien jaar geleden. ‘Graag’ lachte ik. Ze knikte en liep mijn nieuwe kamer uit. Ik liep naar de kledingkast en haalde er een crèmekleurig jurkje uit en trok hem aan, beter dan die oude kleren. Langzaam liep ik naar de boekenkast en keek naar elke kaft. Ik haalde er een uit die mij interessant leek en nam plaats op het bed. Ik begon te lezen. Bridget begon te huilen, ze miste hem zo erg. Ze hield van hem maar hij was weg, voor altijd. Na deze zin gooide ik het boek op de grond. Ik trok mijn benen op legde mijn hoofd op mijn knieën. Zachtjes begon ik te snikken. Al snel voelde ik een hand op mijn schouder maar ik keek niet op. ‘Monifa? Wat is er?’ hoorde ik Emmett vragen. Ik keek op. ‘Niets, laat maar’ mompelde ik. Hij keek me vragend aan maar liep weg. Ik zuchtte en pakte mijn ketting vast. Het was gewoon een touwtje met een munt eraan, maar hij was dierbaar voor me. Benjamin had deze mooie munt in de tempel gevonden, hij liet hem aan mij zien en ik vond hem prachtig. Daarom had hij hem aan mij gegeven. Ik glimlachte bij die herinnering, ik vond het zo lief van hem. Zuchtend stond ik op en pakte het boek van de grond. Ik stopte hem terug in de kast en liep naar beneden. Esmé zat op de bank en keek me aan. Ze keek naar mijn kleding maar haar blik bleef hangen bij mijn ketting. Snel stopte ik hem onder de hals van mijn jurk en nam plaats naast haar. Ze was aan het tekenen. ‘Mooi’ zei ik. ‘Dankje’ zei ze terug. Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Waarschijnlijk keek Esmé mij nu raar aan, maar dat maakte mij niet echt uit. Ik rook Carlisle’s geur en opende mijn ogen. ‘Monifa, ik wil wat vragen’ zei Carlisle. ‘En dat is?’ vroeg ik. Hij lachte. ‘Ik wil met mijn familie Amun bezoeken, en aangezien jij daarbij hoort, wil je mee?’ vroeg hij. Mijn gezicht betrok. Dan zou ik hem weer zien, met zijn nieuwe vriendin. Aan de ene kant zou ik Amun wel weer willen zien, maar Benjamin niet. Ik zuchtte. ‘Ik wil jullie wel brengen, dan ga ik naar mijn favoriete plek’ zei ik. Hij knikte. ‘Dat zou fijn zijn’ zei hij. ‘Wanneer?’ vroeg ik. ‘Nu’ zei hij. Ik lachte. Edward, Rosalie en Emmett kwamen de kamer in. Emmett keek me bezorgt aan, waarschijnlijk nog van eerst. Ik concentreerde me op mijn nieuwe familie en Egypte. Binnen een seconde stonden we voor de tempel van Amun. ‘Vanaf hier weet je het wel’ zei ik tegen Carlisle. Hij knikte en liep naar binnen, iedereen volgde. Ik zuchtte en dacht aan de Nijl. Ik ging meteen liggen en keek naar de lucht. Het was hier al nacht. Het tijd verschil met Tennesee was groot. Ik keek weer naar de sterren en probeerde dingen erin te zien. Uiteindelijk sloot ik mijn ogen weer en haalde fijne herinneringen op van mijn wereldreis. ‘En wie ben jij?’ vroeg een vrouwelijke stem. Ik opende mijn ogen en zag iemand naast mijn staan. Snel stond ik op en keek haar aan. ‘Wat een rare ogen’ mompelde ze. Ik herkende haar gezicht, ze was alleen erg veranderd.