Final Fantasy VII: Advent Children – The Girl from the other world [II]

Chapter 3:
Ik probeer me te verzetten door mezelf aan van alles vast te grijpen maar zodra ik iets vast heb trekt hij me net zo makkelijk weer los. Hij mag er dan vrij smal uitzien, hij is echt hel sterk. Als we de keuken hebben bereikt kijkt de middellang harige me aan met een glimlach op z’n gezicht. Ik zie bloed op z’n jas zitten en ook op z’n zwaard. Mijn blik glijd naar de grond en daar zie ik Trox dood liggen. Hij is helemaal wit en al zijn bloed ligt om hem heen. Zijn armen en benen liggen allemaal een meter van hem af. Ze zijn er met brute kracht en een zwaard vanaf gehaald.
Ik begin te gillen en probeer weer weg te rennen maar voor ik het weer staat de kort harige in de deuropening en heeft me vast. Lachend tilt hij me zo op alsof ik een kind van 5 ben en zet me neer op de stoel waar net Trox nog zat. Door angst begin ik om me heen te slaan en te gillen. Ze proberen me stil te krijgen maar ik ben niet van plan om mee te werken. De langharige slaak een zucht van ergernis en richt zijn pistool op me voorhoofd, tussen me ogen. Vol angst staar ik naar het wapen. ‘Kijk, dit is al beter.’ Zegt de middellang harige. Hij voelt in zijn jaszak en haalt er een spuit uit. Ik durf me niet te verzetten met een pistool tegen me kop maar ik begin wel zachtjes wanhopige kreetjes uit te slaan. Ik haat naalden en vooral als ze in me worden gestoken door mensen die ik niet ken met wapens!
‘Kadaj, ik wil met haar spelen.’ Zegt de kortharige opeens zeurderig. Spelen? Wat voor een spelen? ‘Straks Loz, eerst moet ze meekomen en dan moet ze niet zoveel lawaai maken.’ De middellang harige die dus Kadaj heet kijkt me aan en komt op me aflopen met de spuit en ik begin naar achteren te schuiven met me stoel. Oh mijn god, wat gaan ze met me doen, is het enige wat er door me heen gaat. De kortharige, die dus Loz heet, gaat geërgerd naar de koelkast om naar eten te zoeken. De deur staat vrij. Hij laat de deur open staan. Snel begin ik een plan te bedenken om te ontsnappen. Ik moet ontsnappen, en snel ook want Kadaj komt nu eng dichtbij met die spuit. Eerst moest Yazoo, de langharige, weg met dat pistool. Om eens schiet er een oplossing door me hoofd. Ik sluit me ogen en verzamel moed.
Terwijl ik hoor hoe Kadaj dichterbij komt sta ik op en sla het pistool omhoog. Verschrikt kijkt het drietal op en ik ren zo snel mogelijk het huis uit, de straat op. Ik hoor ze achter me aankomen. Ik durf niet achterom te kijken. Maar als ik niks hoor kijk ik toch. Ik zie alleen dat Loz me achterna komt en ik begin harder te rennen. Ik zie de hoofdstraat die vol is met mensen. Als ik die weet te bereiken heb ik een grotere kans om te ontsnappen. Snel duw ik me middenin de meute. Loz blijft achter want hij is niet zo smal als mij. Ik volg de meute en Loz verdwijnt weer een steegje in. Angstig kijk ik nog om me heen want het gevoel dat ik word bekeken is er nog steeds. Als ik naar de bovenkant van een gebouw kijk zie ik Yazoo staan, hij staart me aan en zegt wat in de telefoon. Voor mij verschijnt Kadaj en hij probeert me arm te pakken, maar ik wijk uit en ga snel een trap naar beneden, richting het metrostation.
Snel ren ik naar beneden en ik hoor de geluiden van rennende mensen achter me. Als ik beneden ben zie ik pas dat het een verlaten metrostation is. Kut, ik moet mensen om me heen hebben maar ik kan nu niet naar boven rennen. Ik moet een andere uitgang zoeken. Snel ren ik richting de poortjes en kruip ertussen door. Vloekend hoor ik ze schreeuwen en nu durf ik stil te staan en achterom te kijken. Ze passen er niet doorheen. Kadaj en Yazoo staan er nu voor en ze kijken me beide met boze ogen aan. Ik zie dat Loz komt aangerend en z’n jas uit doet. Hij heeft er nog een heel leren pak onderaan wat eerder thuis hoort in een fantasy vechtfilm. Hij komt bij de poortjes aan en probeer zich er doorheen te duwen. Oké, dat is zeker niet de slimste van het stel. Geïrriteerd kijkt hij naar de poortjes en hij doet zijn hand omhoog. Een groot metalen ding zit om zijn hele onderarm heen. Geen idee wat het is, waarschijnlijk een soort wapen. Plots beweegt het ding en er ontstaat een soort superstoot uit en de poortjes worden vernield door de kracht. Nu begin ik wel weer weg te rennen en ga ik opzoek naar een schuilplaats.
Er staat een oude trein op het wagon en ik klim erop. Net op tijd want als ik zit komen ze er al aanlopen. En ze kijken om zich heen. Zoekend naar mij. ‘Het is goed, we willen je geen pijn doen. Yazoo en Loz zijn gewoon een beetje lomp maar we willen je geen kwaad doen. We willen je helpen.’ Zegt Kadaj terwijl hij om zich heen kijkt. Stil probeer ik op te staan en naar het einde van de trein te lopen. Daar is de tunnel waar de metro doorheen kon komen en dus richting een ander metrostation. Ik wil gaan lopen maar ik val bijna en ik slaak een gil. Ik kijk op en zijn ogen vangen de mijne. ‘Daar ben je.’