Do you understand me

Als ik mijn eten op heb, besluit ik om nog even gaan te wandelen.
Ik doe mijn jas aan en ga naar buiten.
Na een tijdje wandelen, hoor ik opeens gekraak van takjes. Ik draai me om en kijk of ik iemand zie, maar zie niemand. Ik draai me weer om en wil veder lopen als ik verstijf.
Voor mijn neus staat een wolf. Niet zomaar een wolf. Hij is reusachtig. Hij is zo 3 koppen groter als mij. Niet dat ik heel groot ben, maar dit zijn niet de normalen afmetingen van een wolf!
Tot mijn verbazing ben ik niet bang. Ik heb altijd al iets met dieren gehad.
De wolf komt langzaam dichterbij. Er verschijnt een lach op mijn gezicht. Langzaam doe ik mijn hand omhoog en steek hem uit naar de wolf. Een klein stukje voor de wolf hou ik mijn hand stil. De wolf stekt langzaam zijn nek uit zodat zijn kop in mijn hand licht. Ik aai de wolf, de lach op mijn gezicht wordt alleen maar groter.
De wolf gaat liggen zodat we op de zelfde hoogte zijn. Ik begin hem in zijn nek te aaien en ga langzaam over naar zijn rug. Ik ga van zijn rug naar zijn zij. De wolf gaat ook op zijn zij liggen, zodat ik er beter bij kan.
‘Dat vind je wel lekker hé,’ zeg ik tegen de wolf.
De wolf likt blij over mijn wang.
‘Dat is dus en ja,’ zeg ik plagend. ‘Heb jij ook een naam?’ vraag ik aan de wolf.
Tot mijn verbazing knikt de wolf. Ik kijk hem met grote ogen aan.
‘Kun jij mij verstaan?’ vraag ik aan de wolf. De wolf knikt weer. Mijn mond zakt letterlijk open van verbazing. De wolf brengt zijn kop dichter bij de mijne en duwt met zijn snuit mijn mond dicht.
‘Oké wat is je naam?’ vraag ik aan de wolf. ‘Je kunt zeker niet praten hé…,’ zeg ik.
De wolf schudt van nee.
‘Kun je het een soort van uitbeelden?’ vraag ik aan de wolf. De wolf knikt van ja.
‘Oké laten we het proberen!’ zeg ik.
De wolf begint hevig te knikken.
‘Wat is er?’ vraag ik geschrokken.
De wolf kijkt me aan. Dan valt bij mij het kwartje.
‘Je was al begonnen!’ zeg ik.