15°

De vrouw keek teleurgesteld naar Renesmee. ‘Sorry Esmé, maar het moest!’ zei Renesmee, die waarschijnlijk niet mocht spijbelen. De vrouw genaamd Esmé richtte zich op mij. ‘Hael! Hoe gaat het met je? Nog geen pijn gehad? O, wat onbeleefd, ik ben Esmé’ stelde ze zich voor. Ik schudde mijn hoofd. ‘Het gaat wel, maar ik heb geen pijn gehad hoor’ zei ik met een zwak glimlachje. ‘Was je nog op tijd bij je broer en zusje?’ vroeg ze. Ik keek omlaag en voelde weer een traan langs mijn wang glijden. Renesmee legde haar arm troostend om me heen. ‘Esmé mag Hael hier blijven slapen?’ vroeg Renesmee. ‘Maar natuurlijk’ zei Esmé. We liep naar binnen en namen plaats op de bank. Er kwam een jongen binnen lopen met een getinte huid en zwart haar. ‘Nessie!’ zei hij blij. Renesmee stond op en omhelsde hem. Hij drukte een kus op haar lippen. Toen keek hij naar mij. ‘Ik ben Jacob’ zei hij. Ik knikte. ‘Hael’ mompelde ik. Renesmee had dus een vriendje, maar moest hij niet naar school? Hij zag er wel oud uit, minstens 25. Renesmee richtte zich op mij. ‘Je slaapt bij mij op de kamer, goed?’ vroeg ze. Ik knikte. Jacob keek haar aan met een pruillipje. ‘Je mag op de bank’ zei ze lachend. Jacob gromde zacht. Gromt hij ook al? Ik zuchtte zacht en keek naar mijn handen. Renesmee, Jacob en Esmé waren naar boven gelopen, misschien om iets te bepreken, alleen kon ik alles horen. ‘Wat is er met die Hael?’ vroeg Jacob. ‘Kijken jullie maar’ zei Renesmee. Kijken? Had ze alles gefilmd? ‘Wat erg!’ zei Esmé. ‘Volgens papa is ze net zoals mij, luister maar naar haar hart’ zei Renesmee. Dit werd steeds vreemder. Ik hoorde soms ook hartkloppingen, maar dit was raar. Hoe konden hun dit ook horen? Ik moet weten wat hier aan de hand is, en vooral wat er met mij is.