There goes my hero. [1]

Part 1.
-
De noten van "Durch Den Monsun" maken me wakker. Het eerste wat ik hoor, is de muziek van m'n favoriete band. Geweldig is dat. Versufd druk ik op m'n radio, en de muziek stopt. 'Ohnee, maandag.' kreun ik, terwijl ik met moeite uit m'n bed stap. Ik was mijn gezicht, en grijp een paar kleren uit m'n kast, die er rommelig bijligt. Ik neurie DDM nog wat na, terwijl ik mijn broek aantrek. Als ik klaar ben, neem ik mijn tas, trek de deur achter me dicht, en slof ik snel naar beneden. 'Hoi mams.' zeg ik en ik begroet ze met een zoen. 'Hoi, Desi. Goed geslapen?' vraagt ze, terwijl ze m'n broodtrommel in mijn handen duwt. 'Jaja.' mompel ik. Snel neem ik wat brood, smeer er choco op, en neem hem mee op weg naar school. Dat is weeral tijd gespaard. Onderweg kom ik m'n beste vriendin tegen, Zahra. Terwijl ik nog bezig ben mijn boterham op te peuzelen, toont ze me de cover van haar magazine. 'Tokio Hotel staat wéér op voorkant, Desi! Ongelooflijk, hé?' Ik rol met mijn ogen. 'Jaja.' antwoord ik, alleen al om haar vraag te ontwijken. Waarom, weet ik niet. Maar het kan me eigenlijk niet veel schelen of ze nu op de cover van een magazine staan of niet. Als ik hun muziek hoor en naar mijn eigen posters staar, is dat genoeg. De boekjes schrijven toch alleen maar roddels. Waarom zouden we er dan zoveel aandacht aan besteden? Soms is ze wel naïf, Zahra. Maar ik laat haar maar. Ondertussen is mijn boterham op, en komen we aan op school. 'Oh, ik heb geen zin in school!' zegt ze op een irritante toon. Ik knik instemmend. Ze lacht, en we stappen het gebouw in. Mevrouw De Poorter lacht ons toe. 'Wat is erger dan je week beginnen met geschiedenis?' vraag ik, terwijl ik hoop dat de lerares me niet opmerkt. Zahra zucht en lacht. Ik weet wat ze bedoelt: 'Niets.' Het is kindermishandeling, dat is het. En ik wed dat heel de school me gelijk geeft. De bel rinkelt. Een diepe, maar tevreden zucht verlaat haar mond. 'Eindelijk.' hoor ik haar mompelen. Ik moet lachen, want ik denk net hetzelfde. Het eerste uur, is al voorbij. Nu nog de rest van de dag doorkomen, en de ergste dag van de week hebben we overleefd.


- Comment&Rate