18°

Ik keek naar de tv, maar lette niet op, totdat er op mijn schouder werd getikt. Ik draaide suf mijn hoofd om. ‘Kom je? Dan gaan we slapen’ zei Renesmee. Ik knikte en stond op. Ze trok me mee de trap op naar waarschijnlijk haar kamer. Mijn tas stond op haar bed. ‘Ik moet even nog wat halen, kleed je maar om’ zei Renesmee en ze liep de kamer uit. Ik pakte mijn nachtjapon en kleedde me snel om. Net voordat ik een studieboek wou pakken zag ik de boekenkast in de kamer staan. Ik liet mijn vingers erdoorheen gaan en pakte er Shakespeare uit. Ik stopte het boek onder mijn kussen en ging liggen. Ik had al een plan bedacht omdat ik was bang om Renesmee wakker te maken. Heel raar, maar er was een glazen deur in haar kamer die als raam diende, maar als je hem opdeed en verliep viel je gewoon naar beneden, maar voor de deur stond een boom. Ik kon op een uitstekende tak springen en rustig in de boom lezen, en in de ochtend spring ik gewoon terug, zolang ik de deur maar op een kier laat staan, dan kon ik wel naar binnen. Renesmee kwam de kamer weer in. Ze deed het licht uit en ging ook liggen. ‘Welterusten’ mompelde ze. ‘Welterusten’ zei ik terug. Na een paar minuten veranderde haar ademhaling en ik wist dat ze sliep. Ik stapte uit bed en deed mijn pyjamabroek aan. Ik had dan wel bloten armen en voeten, maar ik heb het nooit koud. Het rare was, vroeger was mijn huid erg warm en had ik het vaak wel koud, maar toen ik groeide werd mijn huid kouder en had ik zelf geen last van de kou. Ik opende de deur en legde mijn schoen ertussen. Ik sprong behendig in de boom en nam plaats met het boek op mijn schoot. Verdiept in het boek hoorde ik niet dat mijn naam werd geroepen. Ik keek op en zag de eerste zonnestralen opkomen, had ik zolang gelezen? ‘Hael!’ hoorde ik iemand roepen. Ik keek naar beneden en zag Edward staan. Ik stond op en klom naar beneden. ‘Heb je de hele nacht in die boom gezeten?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Ik was niet moe’ mompelde ik. Hij nam me mee naar binnen waar Esmé me streng aankeek, maar haar blik veranderde, alsof ze besefte dat ik niet haar kind ben. De Cullens in de woonkamer keken niet verast op, alsof ze wisten dat ik in die boom zat. Ik snoof en voelde de pijn in mijn keel niet toenemen, wat het meestal wel deed als ik bij mensen was, raar. Maar wat nog raarder was dat ik nog steeds dorst had, normaal gesproken had ik nu erge honger. Ik hoorde Edward zuchten, waarom weet ik niet. Hij knikte, maar probeerde dit onopvallend te doen. Hij verliet de kamer en de Cullens volgde, op Renesmee na. Ze kwam op me af en duwde me op de bank, waarna ze naast me kwam zitten. ‘Hael, ik moet je iets vertellen’