Drieëntwintig

Het watergevecht was geweldig. We hadden teams gevormd: Ik & Mikki tegen de jongens. Natuurlijk hadden wij weer eens verloren, deels omdat zij met z’n drieën waren en wij maar met z’n tweeën. Aan het einde was ik zelfs nog het natst ook! Als finale hebben we de jongens ook nog nat gegooid toen ze dachten dat het gevecht afgelopen was. We hebben zo veel lol gehad!
De volgende ochtend waren we allemaal vroeg wakker. Behalve Kevin, die lag languit over zijn matras en snurkte zacht. We zijn aan het bedenken wat we kunnen gaan doen. Ik hoor Mikki grinniken, en net als ik wil vragen waarom, schiet er een fantastisch idee te binnen. ‘Ik heb gelezen dat er hier in de buurt een pretpark is, klopt dat?’ vraag ik enthousiast. Ik ben nog niet zo vaak in een pretpark geweest, en achtbanen vind ik helemaal geweldig. ‘Ja!’ roept Joe enthousiast. ‘Dan gaan we alle achtbanen uittesten!’ roept hij en doet na alsof hij in een achtbaan zit. Ik en Mikki liggen dubbel van het lachen. ‘Nee,’ kreunt Nick slaperig naast me. ‘Ik ben als de dood voor loopings,’ geeuwt hij. ‘Dat is juist het leukste!’ roep ik, terwijl ik opspring. Ik ben de laatste tijd overal heel enthousiast over, en overal voor in. Alles om niet weer in te storten om mijn ouders. Snel schud ik mijn hoofd. Niet aan denken Iris. ‘Kom, zullen wij gaan aankleden?’ vraag ik aan Mikki, terwijl ik mijn elleboog in haar ribben plaats. Ze knikt en samen lopen we de tent uit. We sluipen naar boven om de rest niet wakker te maken. In mijn kamer aangekomen zie ik dat Mikki tranen in haar ogen heeft staan. ‘Wat is er?’ vraag ik verbaast. Ze valt me om mijn nek. ‘Ik ben zo blij dat ik je ontmoet heb,’ gilt ze bijna. Ik begin te lachen, mijn schouders schudden ervan. ‘Ik ook met jou. Je bent echt super Mik,’ antwoord ik oprecht. Het komt uit de grond van mijn hart. ‘Ik heb het nooit durven vragen maar… Wat is er eigenlijk gebeurt met je ouders? En waarom woon je hier?’ vraagt ze, terwijl we elkaar los laten. Deze vraag overvalt me. Ik zak op mijn bed neer en een paar seconden later voel ik de tranen over mijn wangen lopen. ‘Oh Iris! Niet huilen! Dit was mijn bedoeling niet…’ Mikki staat voor me, duidelijk niet wetend wat ze moet doen. ‘Nee, het is goed Mikki, ik zal het je vertellen,’ zeg ik, en gebaar dat ze naast me moet komen zitten. Dat doet ze. Ik begin aan mijn verhaal. ‘Mijn oma overleed. Ik... ik weet niet álles, ik weet alleen dat mijn ouders me een week later opbelden en dat ik een klap en een gebonk en gegil hoorde. Ik fietste als een gek richting mijn huis om te kijken wat er aan de hand was. Daar waren mijn ouders niet. Het ziekenhuis belde me, ze vroegen me om te komen. Ik zag m’n ouders, ze lagen in coma. Mijn moeder stierf als eerste, daarna mijn vader en toen had ik niemand meer... Tot ik per ongeluk Nick ontmoette.’ Mikki is even stil. ‘Dat is schokkend,’ zegt ze dan. Ik knik. Toch ben ik blij dat ik mijn hart kan luchten. Mikki is een van de beste vrienden die ik ooit gehad heb. ‘Bedankt dat je er voor me bent Mikki,’ zeg ik dan. Ik ben echt blij dat ik haar ken. Ze kijkt me aan, en een halve minuut later zijn we allebei aan het huilen. Daar zitten we dan, ’s ochtends vroeg, in onze pyjama’s, te huilen. Het ergste is dat Joe en Nick ook nog eens binnen komen lopen. Ze zien ons zitten en kijken van mijn gezicht naar die van Mikki en weer terug. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Joe, terwijl hij samen met Nick naar ons toe loopt. ‘Iris heeft me over haar ouders verteld, en ik ben zo blij dat ik haar ken,’ verteld Mikki de jongens, haar stem bibbert door het huilen. Ik knik. ‘En ik ben blij met haar en met jullie jongens,’ snik ik, mijn stem klinkt schor. ‘Ah! Groepsknuffel!’ gilt Joe en hij trekt mij en Mikki van het bed af. Dan trekt hij ons bij elkaar voor een knuffel. Het werkt nog ook. Ik lach door mijn tranen heen. ‘Oké, nou ga maar echt omkleden, ik wil naar dat pretpark,’ beveelt Joe ons als we losgelaten hebben. Mikki en ik knikken gelijk en maken een soldatengebaar. ‘Ja meneer!’ roepen we tegelijk en schieten dan in de slappe lach. Ook Nick staat te grinniken. ‘Ja hallo! Mogen we wat privacy?’ roep ik, terwijl ik de jongens de kamer uit duw. Mikki staat alweer in mijn kast. Grinnikend loop ik naar mijn badkamer. Ik laat haar iets uitkiezen en zichzelf omkleden, terwijl ik mijn ochtendritueel doe. Als ik klaar ben, loop ik mijn kamer weer in. Mikki was ondertussen al klaar. Ze lag op mijn bed in de J-14 te bladen. Natuurlijk was ze een interview met de broertjes aan het lezen. ‘Zeg, madame, schiet maar op, dan kan je ze in het echt bewonderen beneden,’ grinnik ik, terwijl ik mijn kast in loop. Ook hoor ik Mikki lachen. Uit mijn kast pak ik een shirtje met bananen erop, een skinny jeans, sneakers en een hoodie. Snel kleed ik me om. Als ik daarmee klaar ben doe ik mijn haar nog een beetje fatsoenlijk en dan ben ik helemaal klaar. Als Mikki ook klaar is lopen we naar beneden, waar de jongens al klaar zitten. Ontbijten zouden we daar doen, anders waren we veel te laat weg. ‘Zie je Mikki? Ik zei toch dat ze knap waren in het echt,’ grap ik als we ons bij de broertjes voegen. Lachend stoot ze me aan. De jongens kijken me niet-begrijpend aan. ‘Laat maar,’ antwoorden we tegelijk en trekken een engelengezichtje. Met z’n alle lopen we naar de grote zwarte auto buiten, en stappen in. We zingen hard mee met de liedjes op de radio en hebben al veel lol voordat we in het pretpark zijn.