Wie is die gast?

Bij het park aangekomen ga ik op een bank zitten en staar wat voor me uit. Waarom moet het leven zo oneerlijk zijn. “mag ik naast je zitten?” hoor ik naast me iemand vragen. Ik herken de stem. Ik kijk rechts van me en zie die vermomde gast staan van daarstraks. ‘uhmm ja natuurlijk’ zeg ik en schuif een stukje op. ‘waarom bent u eigenlijk vermomd als ik vragen mag?’ vraag ik na een tijdje. Hij lacht. “ten eerste, zeg maar “je” want “u” klinkt echt oud. En ten tweede, dat kan ik je helaas niet vertellen” antwoord hij. ‘oh sorry dat ik het vroeg’ “geef niet, wat is jou muziek smaak eigenlijk?” vraagt hij. ‘uhmm ik luister veel naar rock, maar mijn favoriete band is Tokio Hotel’ zeg ik blozend. Hij lacht. “wat zou je doen als je ze in het echt tegen zo komen op straat?” vraagt hij geïnteresseerd. ‘Ik zou heel verlegen zijn, ik ben niet een van die hun meteen bespringt hoor’ lach ik. “ah hoe heet je eigenlijk?” ‘Ik heet Saar’ zeg ik. “Bas, aangenaam” zegt hij. ‘klinkt misschien een beetje onverwacht maar heb je een keer zin om af te spreken? ’ vraag ik. Ik ben wel degelijk geïnteresseerd in hem. Ik wil weten wie er achter dat masker zit. “lijkt me leuk, hier heb je mijn nummer voor het geval dat….” zegt hij en geeft een kaartje waar zijn nummer op staat. Zijn naam staat er niet op. Nja dat zet ik er zelf wel bij. Ik glimlach en schrijf op een apart blaadje ook mijn nummer. ‘hier de mijne’ zeg ik. Hij pakt het papiertje aan en stopt m in zijn jaszak. “ik moet nu helaas gaan, ik bel je straks nog wel” zegt hij met een knipoog. ‘is goed, ik ga ook naar huis’ we geven elkaar nog een knuffel en nemen dan afscheid. Hopelijk zie ik gauw wie zich achter dat masker schuild.