Hoofdstuk 8: Duister

Langzaam draaide ik me om.
Maar aangezien ik verwachtte de gang weer leeg aan te treffen, werd ik verrast. Er was wel degelijk iets. Heel veel, eigenlijk.
Allereerst de beelden. Twee grote, wassen exemplaren waar we al eens langs waren gelopen, reconstructies van Romeinse soldaten. Ze stonden daar, hun zwaarden hoog geheven, en een blauwe gloed straalde uit hun lege, emotieloze ogen. Om hen heen lagen scherven glas, alsof ze dwars door een aantal vitrines gebroken waren en de scherven met zich meegenomen hadden. Één van hen had een omgekeerde vaas op zijn hoofd. Het zou grappig zijn geweest, als het niet zo angstaanjagend was.
Weer voelde ik die vreemde emotie door me heen gaan, die ik niet kon en wilde benoemen. Maar er was meer.
Pijlpunten. Ze zweefden daar gewoon, zonder enige houvast. Hun scherpe punten waren dreigend op mij gericht. Ze zweefden daar… Wachtend… Wachtend…
Tot het ijskoud werd in de gang, en donker. Het enige licht kwam van de gloeiende ogen van de soldaten, vier blauwgloeiende puntjes in de duisternis.
Een ander licht begon te schijnen.
Het kwam van om de hoek, vanuit die ene kamer. Groenachtig licht sijpelde de gang binnen, en met het licht kwam nog iets- Iets donkers. Zwart, als inkt lekte het de hoek om, maar het was geen inkt. Ik kon niet met zekerheid zeggen of het een vloeistof was of een gas. Het was meer dan een schaduw, maar minder dan iets vasts- En het begon langzaam vorm aan te nemen voor mijn ogen.
Wat voor vorm het was, kon ik niet benoemen. Zwarte, leerachtige vleugels die wapperden zonder een zuchtje wind…. Veranderden in klauwen, zo scherp als messen, al waren ze er niet, niet echt… Veranderden in lange, kronkelende slangen, die zich om de beelden wikkelden, sisten en weer oplosten. Iets groots, iets enorms… Het torende boven me uit, rees hoger en hoger tot aan het plafond, en glibberde en gleed langzaam op me af.

Ik sloot mijn ogen. Nu wist ik wat het gevoel was, en kon ik het niet langer ontkennen. Mijn lippen kwamen van elkaar om de woorden te spreken, de woorden die ik vanaf het begin al zo lang onderdrukt had-

“Ik ben bang.”