Hoofdstuk 9: Nachtmerrie?

Licht. Heel erg fel licht.
Onwillekeurig kromp ik ineen. Waar kwam dat licht vandaan? Het was toch donker in de gang? De lichten waren toch uit?
Nee. Ze waren aan.
Ik lag op de harde, koude grond, maar de lucht om me heen was warm. Warm en licht. Dat zag ik zelfs door mijn gesloten oogleden heen. En er waren stemmen. Ze klonken niet kil of duister. Ze klonken met name ongerust.
Ik opende mijn ogen. Er stonden inderdaad mensen om me heen; mijn klasgenoten. Een grote kring had zich gevormd rond de plek waar ik lag, en ze keken allemaal naar mij. Er was even een stilte geweest toen ik mijn ogen opendeed, maar nu begonnen ze weer te praten.
“Hij is wakker!”
“Wat zou er gebeurd zijn?”
“Wat is er gebeurd, Ivar? Ben je flauwgevallen?”
“Ik… Ik denk het” bracht ik uit, terwijl ik moeizaam rechtop ging zitten. “Hoe laat is het?”
Ze keken me verbaasd aan. Kennelijk was dat een rare vraag om te stellen als je net was bijgekomen.
“Bijna vijf uur. Hoezo?”
Vijf uur. Vijf uur ’s middags, te oordelen naar de zon die net onderging. Een uur na binnenkomst van het museum. Je hoefde geen genie te zijn om uit te knobbelen wat dat betekende.
Had ik het allemaal gedroomd?

“Wat herinneren jullie je nog?” vroeg ik de anderen. We liepen met z’n vijfen het museum uit, een klein stukje achter de rest van de groep. Ietsje verderop slenterde een begeleider, dus ik praatte op gedempte toon. Ik wilde niet dat mensen dachten dat we gek geworden waren.
“Ik weet niet” zei Marin ontwijkend. “Er is niet echt iets gebeurd, toch? Ik ben geloof ik in slaap gevallen…”
“Ik heb een nachtmerrie gehad…” zei ik.
Ze haalde haar schouders op. “Nu je het zegt. Ik ook. Waar ging de jouwe over?”
Ik opende mijn mond om antwoord te geven, maar Lianne was me voor. “Jij ook? Marin, weet je zeker dat…”
Op dat punt hield ze stil, want de begeleider was naast ons komen lopen.
“Ik heb het koud, jullie?” vroeg ze aan niemand in het bijzonder. “Het waait blijkbaar toch harder dan gedacht…”
We keken elkaar aan. Iedereen dacht hetzelfde.
Krak.
Achter ons klonk een geluid. Het klonk als brekend glas.

Een omvallende vaas…

Mensen, dat was het! Bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Reacties zou ik fijn vinden. Ik had nog een heel dankwoord bedacht, maar dat ben ik vergeten
Oh, wacht! Het liedje "Crucio, crucio, crucio" komt uit Voldie's Dairy, van Araluen. Ga dat verhaal vooral lezen, het is geweldig
Ik hoop dat jullie het leuk vonden, ik vond het iig leuk om te schrijven
Bye Bye! (Ik ben high )
LeaFlammae