Vierentwintig.

De rit naar het pretpark was alleen al heel gezellig. Mikki was mee aan het zingen met de radio. Ik stond versteld toen ik haar stem hoorde. Man wat kan zij goed zingen zeg! ‘Mik, je kan echt goed zingen!’ geef ik toe als ze weer eens tegen Joe zegt dat ze dat niet kan. ‘Ha! Punt voor mij!’ gilt Joe door de auto, triomfantelijk wijzend naar Mikki. Ik schiet in de lach en Mikki gaat weer verder met zingen. Bij het pretpark aangekomen stappen we met z’n alle uit. Nick komt bij me staan en haakt zijn arm door die van mij. ‘Dame, voor vandaag ben ik uw bodyguard,’ zegt hij met een grijns op zijn wonderschone gezicht. ‘Oh, ik dacht dat ik jou bodyguard moest zijn,’ grinnik ik. Kevin sluit de auto en zit een beetje zielig voor zich uit te kijken. ‘Kev, wat is er?’ vraagt Mikki. Joe heeft zijn arm om haar heen geslagen. Kevin geeft geen antwoord en draait zijn hoofd weg. Zie ik daar nou een traan? ‘Kevin, wat is er nou? We willen je alleen maar helpen hoor,’ zegt ze, terwijl ze Joe’s arm van haar af laat vallen en haar arm om Kevin heen legt. ‘Oké, ik mis Marjolein gewoon,’ zegt hij, en wrijft een keer door zijn ogen. ‘Is dat het?’ vraagt ze nog. Kevin knikt. Nu leg ik mijn arm ook om hem heen. ‘Kevin, je ziet haar binnenkort wel weer, zo ver is de afstand tussen hier en haar woonplaats toch niet?’ zeg ik. Hij schud zijn hoofd. ‘Ja! En jullie bellen toch?’ voegt Mikki erbij. Kevin knikt weer. ‘Het is alleen, ik heb het zo druk, en als we moeten werken heb ik niet zoveel tijd voor haar, en daar voel ik me enorm schuldig voor,’ zegt hij. ‘Ze begrijpt dat wel,’ zegt Nick, terwijl hij zijn broer een schouderklopje geeft. Ook Joe probeert zijn broer op te peppen. Het lukt uiteindelijk, en we lopen naar de ingang. Ik pak tegelijkertijd met Mikki mijn portemonnee, maar Nick duwt hem snel weer terug in mijn broekzak. ‘Niks daarvan! Vandaag betalen wij,’ zegt hij streng. Ook Joe duwt Mikki haar portemonnee terug in haar zak. We moeten het maar accepteren, want als de jongens iets willen betalen, kunnen wij daar niks tegenin brengen. De man die ons de kaartjes verkoopt, herkent de jongens gelukkig niet. Maar man! Kan iemand ooit nog chagrijniger zijn? We lopen door en komen op een plein waar allemaal dingen te koop zijn. Snoep, hotdogs, souvenirs, en dan heb je nog maar een paar dingen! Kevin stelt voor om wat drinken te halen, maar Joe wil Mikki eerst nog even naar een winkeltje nemen. Kevin, Nick en ik lopen vast door naar een kraampje waar ze drinken verkopen. Nick trakteert me op een milkshake, waardoor ik een grappig idee kreeg. Hij hield de beker dichtbij zijn gezicht, omdat hij een slok wou nemen. Net voordat het rietje zijn mond raakte, kneep ik in de volle beker. De milkshake spoot eruit en heel zijn gezicht zat ineens onder. Luid gierend begonnen ik en Kevin te lachen om het gezicht wat hij erbij trok. ‘Oh die krijg je terug!’ dreigde hij terwijl hij een servetje pakt, hem nat maakt en zijn gezicht af poetst. Zodra zijn gezicht weer schoon is, kruip ik achter Kevin. ‘Help! Kevin alsjeblieft!’ piep ik. Kevin gaat met een grijns verdedigend voor me staan. Maar Nick is te snel en als snel zit mijn gezicht ook onder. ‘Ah! Het zit in mijn neus!’ gil ik terwijl ik een vies gezicht trek. Nu ligt Nick helemaal in een deuk. Ook met een grijns maak ik mijn gezicht schoon. Na ongeveer 5 minuten komen Mikki en Joe weer aanlopen, ze hebben een ieder een kettinkje met elkaars namen om. ‘Ahw! Wat lief!’ gil ik als ze bij ons staan. Mikki grinnikt. ‘Oké, op naar de achtbanen!’ roept Joe en hij pakt Mikki haar hand vast. ‘Jaaaa!’ gil ik, en ik spring op Nick’s rug. Hij loopt vrolijk verder. Als er een achtbaan in het zicht komt, gooi ik mijn armen omhoog en roep: ‘Whoehoe!’ Een erg goed idee was het niet, want ik val bijna achterover van Nick’s rug af. Ondersteboven hang ik nu aan zijn rug. ‘Oh, hai, ik hang hier goed hoor,’ grinnik ik naar een wat ouder stel die me raar aan zitten te kijken op een bankje. De rest schieten heel hard in de lach om mijn actie. Gelukkig heb ik veel in sport gedaan voordat ik in Amerika woonde, dus ik kan me weer omhoog trekken. Ik sla mijn armen om Nick’s nek en leg mijn hoofd tegen die van hem aan. ‘Hoi, ben ik weer,’ fluister ik in zijn oor. Ik hoor hem grinniken. We lopen naar de ingang toe. ‘Oké, wie gaat er mee in deze?’ vraagt Joe. ‘Oeh! Ik, ik, ik, ik!!’ roep ik hyper, terwijl ik van Nick zijn rug af spring en verder naar de ingang ren. Ik zie Nick lachend zijn hoofd schudden, en iets tegen Kevin zeggen wat lijkt op: ‘Misschien was die milkshake niet zo’n goed idee.’ Ik geef er niks om en wacht ongeduldig tot Joe naar me toe komt lopen. ‘De rest gaat niet mee, Mikki zei dat ze wel even zou wachten en Kevin en Nick zijn te schijterig om mee te gaan,’ grinnikt hij. Ik knik, zwaai een keer naar de rest en trek Joe aan zijn hand mee. Gelukkig waren we vroeg en hoefde maar 5 minuten te wachten. ‘Waar gaan we zitten?’ vraagt Joe als we in mogen stappen. ‘Helemaal voorin,’ grijns ik. Joe knikt en trekt me mee naar het eerste karretje. We moesten twee ritjes wachten tot we echt in konden stappen. ‘Joe, een probleem, ik denk dat als je hieruit komt, je doof bent,’ zeg ik serieus als we zitten. Joe haalt zijn schouders op, zover dat gaat in de beugel waar we inzitten. We zitten goed vast, wat ook wel moet als je drie keer over de kop gaat in deze achtbaan. ‘Heb ik geen probleem mee,’ zegt hij. ‘Ik gil net zo hard mee.’ Om die opmerking moet ik lachen. Als we omhoog gaan zwaaien we even naar Mikki, die de enige is die kijkt, en als we weer naar beneden gaan beginnen we samen kei hard te gillen. Mijn stem is al schor voordat de achtbaan afgelopen is. Allebei met een big smile op onze gezichten, lopen we de uitgang uit. ‘En? Was het eng?’ vraagt Kevin. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee joh!’ roep ik blij. ‘Nou, ik hoorde jullie er anders wel bovenuit gillen,’ grinnikt Nick. ‘Jij moet je mond houden, jij durfde niet eens!’ lacht Joe. Nick houd meteen zijn mond. ‘Ahw! Nicky toch! Jij kan er toch niks aan doen dat je een schijtertje bent,’ sus ik hem terwijl ik hem een knuffel geef. ‘Ja, hé!’ antwoord Nick. Ik schiet in de lach. ‘Laat van begrip, meneer Jonas?’ grinnik ik, laat hem los en huppel naar Mikki toe. ‘Kom Mik, op naar de volgende,’ grijns ik, pak haar hand en samen huppelen we richting de volgende attractie.