Chapter Nineteen.

Als ik samen met Kurt naar onze fietsen loop is het doodstil. We zeggen geen woord en ik kijk hem langzaam aan. Eigenlijk is hij best knap.. Hij heeft hele mooie ogen en - 'Wat kijk je?' onderbreekt Kurt mijn gedachten. 'O, eh- niets.' stamel ik. Ik voel dat ik rood wordt en kijk snel recht voor me uit. Als we dan bij het fietsenrek aankomen en ik even zoekend rondkijk naar mijn fiets, begint Kurt plots weer te praten. 'Heb je zin om even mee naar mijn huis te gaan?' vraagt hij. 'Ik heb toch niets te doen.' Ik knik rustig 'Ja, lijkt me leuk.' zeg ik dan. Meteen verschijnt er een glimlach op Kurt's gezicht. 'Oké, laten we gaan dan.' ik stap op mijn fiets en fiets achter Kurt aan.

'Pap, dit is Stacy.' stelt Kurt me voor aan zijn vader. 'Hoi Stacy.' zegt hij en hij geeft me een hand. 'Ik ben Burt Hummel.' ik glimlach naar Burt en kijk dan weer naar Kurt. 'Zullen we dan maar naar mijn kamer gaan?' vraagt Kurt, net op het moment dat ik het ook wilde zeggen. 'Ja, is goed!' Kurt loopt meteen de kamer uit en ik loop hem achterna.