Epiloog

Anderhalf jaar later was ik nog steeds naar de Cullens. Aro had zich er bij neergelegd dat ik niet meer bij de Volturi hoorde. Ik was gelukkig nu. Zelfs met de wolven kon ik het goed vinden. En Rosalie was mijn beste vriendin.
“Jane is in de buurt”, merkte Alice plots op, toen we gezellig een spelletje aan het spelen waren. Ik focuste me op haar.
“Ze komt hierheen”, zei ik.
“Ik hoop dat ze niets slechts van plan is”, gromde Emmett.
“Dat zal wel niet”, zei ik, denkend aan mijn laatste ontmoeting met haar, de keer dat ik haar toeliet me te martelen. De enige keer dat ik daarna nog in Italië ben geweest, was ze er niet. Toch wel wat zenuwachtig wachtten we af.

Na een kwartiertje klopte ze op de deur. Ik ging opendoen.
“Dag Jane”, zei ik kalm.
“Vincenza, je moet ons helpen”, zei ze paniekerig.
“Kalm, Jane, wat is er gebeurd? Kom binnen.” Jane haastte zich naar binnen.
“Aro is verdwenen”, zei ze. “Net als Caius en Marcus, en de helft van de Volturi. De Roemenen proberen de rest te onderwerpen.”
“Geef me een momentje, Jane, ik zal ze even zoeken”, zei ik kalm. Ik concentreerde me op Aro. “Hij zit in Roemenië, in het kasteel van de Roemenen. Die hebben blijkbaar een leger opgericht dat de anderen gevangen houdt.”
“We moeten ze gaan redden.” Ze keek me smekend aan. “Alsjeblieft, je moet ons helpen.”
“Oké”, knikte ik. Ik keek naar de anderen.
“Aro is een vriend”, zei Carlisle. “Ik ga mee.”
“Ik ook”, zei Alice.
“Wij allemaal”, zei Rosalie. Bella draaide zich om.
“Jake, hou jij Nessie bij?”
“Waarom gaan jullie hen helpen verdomme?”, gromde Jake.
“De Roemenen zijn nog erger”, zei Carlisle. Hij wendde zich tot Jane. “Maar we verwachten wel een wederdienst.”
“Wat je maar wilt”, zei Jane.
“Oké, we gaan”, zei Carlisle. “Maar alleen redden we het niet.”
“Jawel”, zei ik. “Als jullie maar doen wat ik zeg. Die bewakers bij het kasteel zijn zwak, je moet gewoon weten hoe je hen aanpakt. Fysiek kunnen ze ons aan. Mentaal niet.”

Twee dagen later hadden we het leger verslagen. Puur mentaal waren ze verloren. Ik haatte het als ik mijn gave zo moest gebruiken, en de anderen vertelde hoe ze hen konden kraken. Maar ik had geen keus. We kregen hen zover dat ze zich bij de Volturi aansloten.
“Bedankt, Vincenza”, zei Aro. Het was de eerste keer dat hij mijn naam gebruikte, en me niet met prinses aansprak.
“Graag gedaan”, zei ik. “Maar nu zouden we graag gaan. De rest kunnen jullie zelf.”
“Natuurlijk”, zei Aro. “Als we ooit nog iets voor jullie kunnen doen… We staan voor eeuwig bij jullie in het krijt.”
“We zien nog wel”, glimlachte ik.

Toen we een paar uur later terug thuis waren, zei ik kalm:
“Nu hebben we nooit meer iets van hen te vrezen. Wij hebben hun levens gered. Ze waren machteloos. Als we willen zijn wij nu de machtigste familie.”
“Je bent geweldig, Vincenza”, zei Alice. “En nu hoeven Jasper en ik nooit meer te vrezen dat ze beroep zullen doen op onze gaves.”
“Ik denk niet dat we nu ooit nog problemen zullen hebben”, zei Carlisle.
“En we leefden nog lang en gelukkig. Einde”, lachte Bella.
“Lang en gelukkig? Zeg maar eeuwig en gelukkig”, grijsde Emmett.



Einde



Bedankt aan iedereen die mijn story heeft gelezen en reacties heeft geplaatst.