Beetje hoop

Met een kleine glimlach om haar lippen keek ze voor zich. ze voelde hoe de zon op haar blanke huid branden en de wind lichtjes met haar haren speelde. haar ogen dwalden een beetje rond of ze niet precies wist wat ze zocht, maar zijzelf wist beter. ze wist wat ze zocht, of beter, ze wist wat ze gevonde had. voor even had ze haar bestemming gevonden. voor even was ze echt thuis. vaak had ze vragen gesteld, vaak was ze verdwaald geraakt. wanneer begint de toekomst? wanneer eindigt het verlede? was de toekomst begonnen? of het verlede geeindigt? maar die vragen hoefde ze zich niet meer te stellen, ze had haar roeping gevonde, ze wist nu waar haar bestemming was. ze had haar leven aan het lot over gelaten en als bij toverslag, net toen ze dacht dat ze nooit meer uit die spinnenweb van verwaring, pijn en verdriet zou komen, was het er opeens. dat kleine lichpuntje, dat kleine beetje hoop. dat beetje hoop..