43
Scarlett Drews
Tranen liepen als watervallen over mijn wangen, mijn hakken klinkten hard op de marmeren vloer. Drifitg veegde ik de tranen weg, keer op keer. Maar ze bleven maar komen en stromen. Hij was verdomme gewoon verloofd geweest, al die keren dat hij me zoende had het waarschijnlijk niks voor hem betekend. Olalla, zij was diegene waar hij om gaf. Ik schudde even zuchtend mijn hoofd en liet een klein spottend lachje uit mijn mond komen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat Fernando ook maar iets om me gaf? Ik was gewoon een tussendoortje, een vakantie speeltje. Verslagen trok ik mijn hakken uit toen ik bij het strand kwam en gooide ze ergens in het zand. Voor het eerst sinds tijden had ik spijt dat ik me zo had aangekleed, ik voelde me nogal bekeken met dit kortje jurkje aan en de, waarschijnlijk, enorme uitgelopen mascara vlekken op mijn wang. Toen ik de laatste tranen van mijn wang af streek plofte ik neer in het alweer warme maar nog steeds vochtige zand, van het regenbuitje daarnet. Ik keek richting de mensen die ook hadden besloten een bezoekje aan het strand te brengen. Ondertussen brandde de zon fel op mijn huid. Mijn oog viel op, een eindje, verderop een lopend stelletje. Hun handen waren in elkaar verstrengeld en de liefde spatte er gewoon van af. Even droomde ik weg, dat hádden Fernando en ik nu op dit moment kunnen zijn. Een nare streek ik mijn hart bracht me weer terug naar de realiteit. Ik hapte naar adem en keek om me heen, snel stond ik op en keek ik verward richting de pikzwarte lucht. Het zou zo wel weer gaan regenen, maar wat zou het me boeien als ik nat werd? Onderkoelde en verdronk in mijn tranen? Want wie gaf er nou om me? Verslagen liep ik richting de kustlijn en stapte ik met mijn voeten in het water. Langzaam liet ik het water opspatten met mijn voet, keer op keer. Net zoalg totdat de eerste dikke regendruppels uit de lucht vielen. Steeds harder en harder, netzoalg tot dat ik geen meter meer voor me uit kon kijken. Het was een vaag grijs veld om me heen, het woeste water onder me klotste tegen mijn benen aan en trokken me beetje bij beetje de zee in. Niks in me deed wat om dit tegen te houden, ik liet me gewoon over aan mijn 'lot'. Tranen begonnen opnieuw over mijn wangen te rollen, eerst Nick, nu Fernando, net had ik me nog af gevraagd hoeveel er nog zouden volgen? Maar zojuist had ik het antwoord gevonden, geen één meer. Langzaam bereikte het water de hoogte van mijn kin, op dit moment was ik in de totale macht van het water. Het kon doen wat met me wou, het kon me uit elkaar trekken, me uitrekken me opvouwen, alles. Het koude water deed me rillen en deed me na een tijdje mijn benen niet meer voelen, beetje bij beetje werd mijn grijnze uitzicht van dikke regendruppels die té snel achter elkaar neerdaalden verstoord door het duister dat mijn gedachten en mijn zicht opslokten. Het enige wat ik nog zag was een felle blinksem schicht die door de hemel heen vloog, waarin een vaag gezicht voorbij kwam. Fernando..
Sorry dat ik zolang niet heb geschreven.
Do you like this?
Reageer (4)
Wauw, snel verder<3
1 decennium geledenwauw je schrijft echt heel goed en heel mooi!
1 decennium geledensnel verder! xx
Snel verder!!
1 decennium geledenxx
Fernando, kutje. :c
1 decennium geledenMe gusta, snel verder.