Part. 3

Ik zeg gedag tegen Martin, de muziekleraar, en storm het muziek lokaal in.
Ik til een akoestische gitaar op, en zet hem naast me neer terwijl ik plaats neem achter de piano.
Ik begin wat te pingelen, en schuif me dan van de piano af, en zet de gitaar op me schoot.

Ik graai in mijn broekzak en haal daar een verfrommeld papiertje vandaan.
ik sla de eerste noten op de gitaar en begin zachtjes te zingen.

A Freak of Nature
Stuck In Reality
I Don't Fit The Picture
I'm Not What You Want Me To Be
Sorry

Under The Radar
Out of The System
Caught In The Spotlight
That's My Existence

You Want Me To Change
But All I Feel Is

Strange
Strange
In Your Perfect World
So
Strange
Strange
I Feel So Absurd In This Life
Don't Come Closer
In My Arms
Forever, You'll Be
Strange
Strange

Ik zet de gitaar tegen de muur, smijt me pen weer weg, en slaak een gefrustreerde kreet.
De deur gaat open, en ik zie het nieuwsgierige gezicht van Amber om de hoek komen.
“hee muppet, wazzaap.” Lacht ze.
“aah man, gewoon fockop. Ik kan gewoon niet verder met me nummer toch.” Mompel ik chagerijnig.
Ze stapt op me af, en trekt het stuk papier uit me handen.
Ik volg haar ogen die regel voor regel overgaan.

Amber..
Tsjah, wat kan ik over haar zeggen.
Amber heeft lang bruin haar.
En sproetjes op haar gezicht.
De piercing in haar kin geeft haar onschuldige gezicht een brutale uitstraling.
Nee, onschuldig is amber niet hoor.
Maar ze is wel heel lief.
Amber ken ik nu bijna drie jaar.
Ze heeft een broer van achttien.
Een broertje van twaalf.
En twee zusjes.
Eentje is negen, en de ander is drie en een half.
Ze woont nu een jaar weer thuis.
Ze heeft bijna twee jaar in een gesloten inrichting gezeten.
Dezelfde inrichting, als waarin ik heb gezeten.
Dochershoek.
Daarvoor heb ik in de Koppeling gezeten.
In die periode ben ik begonnen met brieven schrijven naar Bill.
Maargoed, daar had ik het niet over.
Amber en Joy zijn gewoon de beste.

“moppie, het is toch goed? Je hebt gewoon effe rust nodig.” Hoor ik amber haar plat amsterdamse accent door mijn gedachtes heen.
“zal wel.” Mompel ik nors.