Thirtyone

# Jess

’Kan ik u helpen?’ vraag ik. De man kijkt op, het is nu niet bepaald het type dat we hier normaal over de vloer krijgen. Hij heeft een duur uitziend pak aan en een gouden ring schittert aan zijn rechterhand.
Verveeld kijkt hij op, ’Ja geef maar een whisky’ zegt hij. Ik schenk hem een glas in en zet het voor hem neer, afwezig grijpt hij het vast en neemt een grote slok. Ik ga verder met afwassen en afdrogen. ’Voor wat is dat podium?’ vraagt hij dan. ’Treden hier soms mensen op?’ vraagt hij geïnteresseerd.
Ik kijk naar het podium, ’ja daar is de eerste van deze avond al’ zeg ik. Ik zet wat glazen weg en zie de man naar de jongen kijken. Nadat de jongen gedaan heeft kijkt de man mij terug aan, ’komen hier ook goede muzikanten?’ vraagt hij.
’Hoezo? Hij klonk toch goed’ zeg ik verbaasd.
’Goed ja, goed voor in een bar. Niet goed genoeg voor op een écht podium’
’We zijn hier dan ook in een bar en niet op een écht podium’ zeg ik. Wat verwacht hij nu? Dat we top artiesten laten spelen hier?
’Jouw beurt’ zegt mijn bazin. Ik werp nog een blik op de man en geef dan de vaatdoek over aan de bazin [mn heb geen inspiratie vr een naam]. Op het podium geef ik me helemaal, ik vind het elke keer fijner en fijner om op te treden, ik ben het nu gewoon en geniet ervan. Soms –zoals vandaag- speel ik ook gitaar, Joe heeft me geholpen met basisstappen en de rest ben ik zal aan het leren met een boek. Ik kan ondertussen heel wat meer liedjes spellen dan dat van mijn oom. Na het optreden loop ik terug naar de bar en ik ga verder met mijn werk, de man is ondertussen verdwenen, het zal allemaal wel niet goed genoeg voor hem zijn geweest. Een uur later kondigt de bazin sluitingstijd aan, de laatste mensen vertrekken en ik begin de glazen op te halen, daarna veeg ik de tafel af. net als ik de stoelen wil opzetten zie ik de man van daarstraks aan de deur staan.