Thirtysix

# Joe

Ik zoek een gitaar tussen alle instrumenten en begin wat te tokkelen. ’Ga je een liedje voor me spelen?’ vraagt Jess duidelijk geïnteresseerd.
Ik knik. ’Ik hoop dat je het mooi vind’ zeg ik.
’Hoe kan dat nu anders? Jouw liedjes zijn altijd mooi’
Ik bloos even en begin dan met de eerste akkoorden van het lied dan schraap ik mijn keel en ik begin te zingen. ’ There she goes again
The girl I'm in love with
It's cool we're just friends
We walk the halls at school
We know it's casual
It's cool we're just...
I don't wanna lead you on
No
But the truth is I've grown fond
Yeah
Everyone knows it's meant to be
Falling in love, just you and me
'Til the end of time
'Til I'm on her mind
It'll happen
I've been making lots of plans
Like a picket fence and a rose garden
I'll just keep on dreaming
But it's cool cause we're just friends’
’Jess kom je? Je moet optreden!’ de deur gaat weer dicht. En Jess lacht verontschuldigend naar mij.
Ze loopt naar de deur, ’Het was prachtig, ik hoop dat ik het eens tot het einde mag horen’ Dan verdwijnt ze achter de deur en laat me alleen achter. Ik had het moeten weten, ze heeft geen tijd om naar me te luisteren. Misschien is het ook beter, we kunnen niet samen zijn, zij is beroemd en ik.. Ik niet.

# Jess

’Kom Jess’ zegt Dan.
’Hoezo?’ vraag ik verbaasd. ’Waar naartoe? Ik ging toch alleen maar optreden?’
’Ja en nu gaan we terug naar New York’
’Wat?!! Dat meen je niet! We zijn hier pas!’ roep ik. Om me heen kijken mensen om, maar ik negeer ze. Ik ben hier eindelijk terug bij mijn familie, mijn vrienden. Bij Joe! En nu moet ik terug weg?
Met gemengde gevoelens stap ik op het vliegtuig. Ik ben blij dat mijn muziekcarrière zo goed gaat, maar is dat het wel waard? Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen van Joe. Het lijkt alsof deze ochtend zo ver in het verleden ligt, dat ik niet meer weet hoe Joe er uitziet. Ik herinner me nog vage omtrekken van zijn gezicht, maar de rest kan ik niet meer plaatsen. Hoe hard ik ook probeer het lukt niet, teneergeslagen laat ik me in een vliegtuigstoel vallen en ik staar strak uit het raam. Niet van plan nog één woord met Dan te wisselen.

Terug aangekomen in New York loop ik meteen naar mijn kamer en ik sluit me op. ’Jess?’ hoor ik Dan’s stem achter de deur vragen. Ik leg me op bed en begraaf mijn gezicht in het zachte kussen. ’Laat me met rust’ mompel ik in mijn kussen.
’Komaan Jess! Je weet dat ik je langer had laten blijven als het had gekund. Maar het gaat nu eenmaal niet.' Zuchtend hijs ik mezelf overeind en ik doe de deur van het slot. ’Komaan we moeten naar een signeersessie’ zegt hij.
In de limousine ben ik nog altijd chagrijnig. ’Welk liedje neurie je?’ vraagt Dan.
’Wat?’ Is hij helemaal zijn verstand verloren? Ik was toch helemaal niet aan het neuriën. Chagrijnige mensen neuriën niet!!
’Je was aan het neuriën’ zegt hij. Dan begint hij zelf te neuriën en ik herken Joe’s liedje meteen.
’Hoe ken jij dat?’ vraag ik half kwaad.
’Je was het net aan het neuriën’ Ik kijk hem nog eens kwaad aan en staar dan terug uit het raam. Everyone knows it's meant to be. Falling in love, just you and me. Wacht eens even! Joe en wie? Op wie is Joe verliefd?!