~23~

Hij grinnikte. ‘Ja, nu weet ik dat’ fluisterde hij terug. Ik knikte. ‘Maar Bella is dus jarig?’ vroeg ik. Hij knikte. ‘Ja, en Alice houd erg van feestjes.’ Ik grinnikte. ‘Dat weet ik, dan ben ik blij dat mijn verjaardag niet meer word gevierd, ik hoor allang dood te zijn’ lachte ik. Hij sloeg zijn armen stevig om me heen. ‘Zeg dat niet, ik ben blij dat je er nog bent.’ Ik glimlachte. ‘Komt allemaal door het lot’ zei ik. Hij knikte. ‘Dat is waar.’ Ik zuchtte. ‘Als we in dezelfde tijd waren geboren dan hadden we elkaar eerder ontmoet’ grapte ik na een tijdje. ‘Maar het verschild een eeuw.’ Zei hij. Ik knikte. ‘Dat was een erg lange eeuw, maar er was wel verandering te zien.’ Hij lachte. ‘Jij kan het weten.’ Ik knikte. ‘Inderdaad, jij niet.’ ‘Maar wel van de eeuw daarna.’ Zei hij terug. Ik knikte. ‘Maar dat weet ik ook.’ ‘Is er iets dat jij niet weet?’ vroeg hij. Ik dacht even na. Uiteindelijk schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, volgens mij weet ik wel alles.’ Hij lachte. ‘Gaan we arrogant doen?’ vroeg hij. Ik knikte. Hij drukte kort zijn lippen op de mijne. ‘Je weet niet hoeveel ik van je hou.’ Fluisterde hij in mijn oor. Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat weet ik wel.’ Zei ik terug. ‘Verschrikkelijk veel, dat voel ik toch.’ Zei ik. Hij knikte. ‘Gelukkig wel.’