Eightysix

# Jess

’Haha, geef eens hier!’ zegt Joe en hij trekt het fotoalbum uit mijn handen. We zitten buiten op het terras en het onweert zo hard, dat we maar buiten zijn gaan zitten. Verderop aan de donkere hemel, worden bossen verlicht door een bliksemschicht. Ik weet nog dat toen ik vroeger klein was, ik bij mijn papa op de schoot kroop en we samen naar de lucht keken.
Nu zit ik op Joes schoot en zitten we naar foto’s te kijken die Maya en ik hebben gemaakt toen we op tour waren. ’Oooh deze wil ik hebben!’ zegt Joe lachend en hij wijst naar een spastische foto. ’Nee echt niet, die foto mag het daglicht niet zien!’ zeg ik en ik grijp het fotoalbum vast. Beide trekken we eraan en we kijken elkaar in de ogen. ’Ik laat niet los’ zeg ik uitdagend. ’Ik ook’ antwoordt hij. ’Weet je ik heb dit gemist’ zeg ik dan. ’Aan fotoalbums trekken buiten op het terras terwijl het onweert?’ vraagt Joe lachend. ’Nee bij jou zijn en gek doen’ zeg ik en ik geef hem een duw. Ik laat mijn hoofd tegen zijn borst zakken en zucht blij. ’Ik heb jou ook gemist. Ik-‘ Ik wacht tot hij verder gaat en zodra ik naar hem opkijk zie ik hoe hij geschokt voor zich uitkijkt.
’Er zijn nog mensen binnen!’ roept Joe en hij springt recht. Met grote ogen kijk ik hoe hij over de haag klimt die mijn huis van dat van de buren scheidt. Het huis staat in lichterlaaie en doodsbang, zie ik hoe Joe naar binnen loopt. ’Nee!! Joe!! Kom terug!!’ roep ik. Bang blijf ik naar het huis kijken, maar het enige wat ik zie zijn de hoge rode vlammen. In paniek ren ik naar binnen naar de telefoon. Ik bel het alarmnummer en in tranen probeer ik uit te leggen wie ik ben en wat er aan da hand is.
Zo’n kwartier later, als ik snikkend voor het brandende huis sta, komen er een viertal wagens de straat binnengereden. Het geluid van de sirenes brengt me terug naar de dag waarop mijn ouders zijn gestorven. Net zoals nu, waren er vlammen. Vlammen die mijn leven hadden verwoest. En nu, nu zouden ze hetzelfde doen.
’Mevrouw? Mevrouw?’ hoor ik iemand zeggen. Ik voel twee handen die me vastnemen en me omhoog trekken. Ze duwen me een ambulance in. ’Ze is in shock’ hoor ik een stem zeggen. ’Mevrouw? Mevrouw? Hoort u ons?’ hoor ik een andere stem zeggen en een hand beweegt voor mijn ogen. ’Wat is uw naam?’
’Is dat niet die beroemde zangeres? Jess Bennett?’ hoor ik iemand fluisteren. ’Mevrouw Bennet?’ vraagt de stem nu dwingend. De enige reactie die van me komt, is dat ik met mijn ogen knipper.

# Kevin

In sneltempo race ik door de straten. Het enige waar ik aan kan denken is zo snel mogelijk bij Jess geraken. ’Kevin rij wat trager, ik wil niet dat mama zich ook om ons zorgen moet maken’ zegt Nick in paniek. Met tegenzin laat ik de gaspedaal was losser.
Zodra we in Jess straat aankomen, kunnen we niet verder. De straat ik gebarricadeerd en staat vol met ziekenwagens en brandweerauto’s. Zo snel mogelijk stappen Nick en ik uit de auto en we sprinten naar het huis naast Jess dat nog altijd in vlammen staat. Het dondert en bliksemt nog steeds, wat alles een griezelige en onheilspellende sfeer geeft.
We lopen voorbij een aantal ziekenwagens, tot ik een stem hoor. ’Mevrouw Bennet?’ vraagt de stem dwingend. Ik draai me om en zie hoe Jess omringt wordt door verplegers die haar hulpeloos aanstaren. Zelf kijkt ze starend voor zich uit. ’Jess?!!’ riep ik en ik loop naar haar toe. Ik duw de verplegers aan de kant en neem haar in mijn armen. ’Kent u haar?’ vraagt één van de verplegers. ’Ze is de verloofde van mijn broer’ zeg ik. ’Waar is hij?’ vraag ik dan. Ik zie hoe ze elkaar aankijken en zich dan voorzichtig naar mij draaien. ’Er is nog steeds geen spoor van hem te bekennen’
Ik voel hoe mijn hemd langzaam nat wordt en zodra ik Jess loslaat, zie ik hoe haar ogen bloeddoorlopen zijn en met tranen gevuld. ’Het komt wel goed’ probeer ik haar te sussen. ’Elk moment kan Joe lachend naar buiten komen, om de held uit te hangen’ zeg ik en ik wieg haar heen en weer in mijn armen. Please laat alles goed gaan met Joe.