Hundred Seven

# Jess

De auto stopt en door het getinte raampje, kan ik vaag de contouren van het kerkje onderscheiden. Het is een gezellig wit klein ding en zó romantisch. Ik weet nog dat Joe en ik er langs liepen en ons oog viel op de mooie witte stenen die het zonlicht weerkaatsten. Meteen waren we er ons beide van bewust dat dit de kerk was. En nu ben ik hier, klaar om te trouwen.
Maya en Jenny zijn ondertussen uitgestapt en helpen me met mijn jurk zo goed mogelijk vast te houden, zodat ik uit de auto kan stappen. Ik zet mijn voeten, die omhuld zijn door de mooiste goudwitte pumps die ik ooit heb gezien, op de grond en sta recht. De deuren van het kerkje staan wagenwijd open, klaar om naar binnen te gaan. De fotograaf neemt nog vlug enkele foto’s en dan komen Frankie en Denise aangelopen. Daarachter lopen Darcey en Caitlynn en ze komen net voor ons tot stilstand. Darcey krijgt een klein bloemenmandje toegestopt en ze wandelt meteen de kerk in, gevolgd door Caitlynn en Frankie die hand in hand naar binnen wandelen. Denise loopt ook de kerk binnen, maar natuurlijk niet via het gangpad. ’Dit is het’ zegt Maya blij. Zij en Jenny geven me om de beurt een knuffel en volgen dan de rest naar binnen. Ik haal even diep adem en denk dan aan mijn ouders. Een steek van verdriet gaat door me heen nu ik eraan denk dat ze niet hier zijn. Het is een traditie om naar voren te lopen met je vader en bij gaat dat niet. Mijn ogen beginnen te prikken door de tranen die ik voel opkomen, maar ik schud mijn hoofd en verman mezelf. Dit is dé dag en mijn ouders zijn erbij in mijn hart. Ik wil net naar binnen gaan als ik een figuur mijn richting zie uitlopen. Als hij voor me stiltaat, zie ik dat het Dan is. Hij steekt zijn arm naar me uit en na hem even verbaasd aangestaard te hebben, steek ik mijn arm door de zijne. ’Dank je’ zeg ik en we lopen naar binnen.

# Joe

Jess komt het gangpad afgelopen en mijn hart maakt een sprongetje. Of eerder een bungeejump. Ze ziet er inderdaag nóg mooier uit dan anders. Zodra ze naar me kijkt, begint ze de glimlachend, de glimlach rijkt tot aan haar ogen, die al in geen tijden meer zo hard hebben gestraald. Allemaal flashbacks komen in me op, van vroeger en hoe we van toen naar nu geëvolueerd zijn. Ik ben zo blij dat ik hier sta. Jess is nu nog maar een halve meter van me verwijderd, ik steek mijn hand naar haar uit en ze neemt hem lachend aan. Ze stapt een trede omhoog, zodat ze naast me komt te staan en enzo vingers verstrengelen elkaar. Op de achtergrond hoor ik hoe de priester begint te praten, wat hij zegt weet ik niet. Ik weet alleen dat Jess nu de enige is die telt. ’Je ziet er prachtig uit’ fluister ik zonder mijn lippen te bewegen. ’Jij ook’ fluistert ze terug. We staan daar maar in elkaars ogen te staren tot het het moment is om onze geloftes af te leggen. Ik draai me om, zodat ik mijn ring van Nick kan aannemen en naast me doet Jess hetzelfde bij Jenny.