7 januari

“goh, ik geloof dat ik moe ben. Ik ga even op je bed liggen als je dat niet erg vindt.” Zei Sterre ontdeugend. Raphael schudde lachend met zijn hoofd en ging meteen naast Sterre liggen. Raphael nam Sterre’s hand vast en liet zijn hand over haar arm naar boven glijden tot zijn hand op Sterre’s wang lag. “Je bent zo’n lief meisje.” Zei Raphael gemeend. “Ik had nooit durven dromen dat er dat ook maar iemand tegen mij zou zeggen.” Bekende Sterre. “Nu voel ik me speciaal, dat heb ik nog nooit eerder gehad. Moest mijn moeder weten dat ik een vriendje had… Eigenlijk, ik heb mijn moeder nog niet gebeld.” Zei Sterre opeens. “Dat doe ik straks.” Zei ze blij. “Je geeft veel om je moeder hé.” Zei Raphael. Sterre knikte. “Maar ze was bijna nooit thuis. Dat vond ik altijd jammer, maar nu zie ik haar eigenlijk niet meer. Nu besef ik pas dat ik haar echt mis.” Bekende Sterre. Een traantje verscheen in haar ooghoek. Raphael veegde het met veel liefde weg. “Vraag of ze eens kan langskomen? Dan kan je me meteen voorstellen.” Stelde Raphael voor. Sterre knikte. “Dat doe ik.” Glimlachte ze. Raphael kuste haar. “Je bent sterk, weet je dat.” Zei hij. Sterre had duidelijk deugd van dat compliment. Ze gaf een kus op zijn voorhoofd. “dankje.” Zei ze. Raphael glimlachte en ging nog wat dichter bij haar liggen. Sterre’s vingers zweefden over Raphaels gezicht, maar hij voelde ze maar al te goed, hij voelde ze overal. Sterre drukte haar lippen op die van hem en liet haar tong op zoek gaan naar de zijne.