Dertig.

Die dag besloten we naar de stad te gaan. We lopen elke winkel binnen die we tegenkomen en hebben de grootste lol. In de schoenenwinkels freak ik weer uit, want ik heb echt een hele erge schoenentik. Als je mij in een winkelstraat neerzet, en me onbeperkt laat shoppen, dan bestaan mijn aankopen voor meer als de helft uit schoenen. Denise en Paul waren weer veelste lief voor ons geweest, want ze hadden hun creditcard meegegeven, zodat wij niet hoefde te betalen. We gaan nog bij de muziekwinkel naar binnen en dan steld Joe voor om een ijsje te gaan eten. Allemaal stemmen we in en lopen naar de winkel. Joe wil betalen, onder de voorwaarde dat ik en Nick er een delen. Ik stem in, want z’on grote sorbet krijg ik nooit in mijn eentje op. Ook Nick vindt het een goed idee, en even laten zitten we allemaal van de lekkere ijsjes te eten. Frankie in het midden, met een hele grote grijns op zijn gezicht omdat hij er een voor zich zelf mocht hebben en omdat we net een speelgoedwinkel zijn binnengestapt. Het meisje achter de kassa viel bijna flauw toen ze zag dat wij het waren. Ze stamelde en stotterde woorden en zinnen, waarna ze een foto, handtekening én een complimentje van Joe kreeg. Hij vond haar werkkleding leuk. Nouja, ik snapte het niet. Wat is er zo leuk aan een felrood t-shirt met een knalgeel vestje eroverheen? Achja, Frankie had in de winkel een spionageset gekregen. Hij was helemaal door het dolle heen. Net toen Nick een hapje van ons ijsje in zijn mond had, kwam er een meisje binnen stormen. Ze gilde allerlei dingen en hing de hele tijd rond Nick’s nek. Ik werd er gek van, maar vooral ook onzeker. Wat als Nick wat met haar begint, en mij laat zitten? Er vormt een grote brok in mijn keel, die ik niet weggeslikt kan krijgen. Nick lijkt het niet eens erg te vinden dat ze rond zijn nek hangt! Het meisje krijgt een handtekening, en loopt daarna op haar torenhoge hakken heupwiegend de winkel weer uit. Nou, blij dat gehad te hebben. Die brok blijft vast de hele dag in mijn keel hangen. We eten ons ijsje op en besluiten te gaan. Eerst brengen we Marjolein weg, en daarna rijden we door naar huis.


Het is rond vieren als Mikki en ik in onze bikini in de achtertuin liggen te zonnen. Het nog warme zonnetje schijnt hard en ik voel het branden op mijn huid. Het geeft een fijn gevoel. ‘Mikki?’ vraag ik met een lichte trilling in mijn stem en ik kom een beetje overeind. Ze antwoord en kijkt me aan zodat ik verder kon praten. ‘Zag je hoe Nick naar die fan keek vanmiddag?’ vraag ik en ik krijg het meteen weer benauwd. Mikki knikt en komt nu ook overeind. ‘Iris! Nee, zo was het niet... die fan keek naar Nick, niet andersom.’ Ik zucht een beetje droevig, terwijl Mikki’s woorden mijn droevige bui niet verminderen. ‘Ik weet het niet... we hebben nu toch verkering, of niet?’ Mikki knikt meteen hevig. ‘Jullie hebben dikke verkering, jullie hebben gezoend! En ik wéét dat hij van je houd Iris, die fan van vanmiddag was echt geen type voor Nick, geloof me’ zegt ze. Ik knik. ‘Je hebt gelijk, ik zit maar wat te zeuren.’
Op het moment dat ik mijn zin eindig, komt Nick de tuin binnenstormen. Mikki en ik kijken geschrokken op. Zou hij ons gehoord hebben? Hij begint aan één stuk door te ratelen. ‘Die meid was gek... zag je dat haar? En haar lippenstift, gatver. Hebben jullie zin om mee te doen met baseball?’ We knikken een beetje overdonderd. Zal Nick menen wat hij net zei. Vindt hij die meid echt verschrikkelijk? Vindt hij mij echt leuker als haar? Ook Joe en Kevin lopen nu de tuin binnen. Ze lopen naar ons toe en Joe gooit een bal naar Mikki, die ze makkelijk vangt. ‘Nou, wat zijn de teams?’ vraagt hij grijnzend. We spreken af dat ik met Kevin en Frankie in een team ga, tegen Joe, Nick en Mikki. Het klinkt misschien oneerlijk, maar ze hebben beloofd rustig aan te doen. Ik had maar geknikt. Het kon me eigenlijk niet eens veel schelen. Ik en Mikki gingen ons omkleden, en liepen met de jongens naar een groot grasveld aan het einde van de straat. De laatste paar jongentjes die er waren liepen nu richting hun huizen. Joe en Kevin leggen de honken neer, terwijl Nick me een knuffel en kust geeft. Ik krijg er een klein beetje hoop van, en vergeet even mijn problemen als ik in zijn mooie bruine ogen kijk. Nick, Mikki en Joe verzamelen zich in het veld terwijl Kevin, ik en Frankie aan slag zijn. ‘Dadelijk, de tweede keer als ik aan slag ben, hun ogen zullen er bijna uit vallen’ fluister ik grijnzend naar mijn grote broer en mijn kleine broertje. Ze zijn nu officieel familie van me. Best raar eigenlijk. Want Nick is ook mijn broer, maar tegelijkertijd mijn vriendje. Frankie gaat aan slag en slaat hem een eindje ver zodat hij tot de tweede honk komt. Daarna sla ik en kom net zo ver. Ik ga niet meteen heel hard slaan, dan weten ze meteen dat ze niet zo voorzichtig moeten doen. Daarna slaan Kevin en Frankie nog een keer en dan ben ik aan de beurt. Joe gooit de bal precies goed aan en ik mep hem zo hard als ik kan naar de overkant van het veld. Met open monden en grote ogen staren de drie veldspelers me aan. Ik glimlach een keer naar ze en begin dan te rennen. Tegelijkertijd rent Mikki ook helemaal achter naar het veld. De ogen van Nick en Joe ploppen bijna uit hun kassen als ik een homerun heb gescoord. Triomfantelijk kijk ik de jongens aan en geef Kevin en Frankie een high-five. ‘Zeg, laat je een meisje helemaal naar achter rennen als jullie zo’n goede conditie hebben?’ hijgt en puft Mikki, die de bal aan Frankie geeft en zich in het veld laat vallen. ‘Oké ik stop’ mompelt ze nog met ogen dicht. Ook Nick en Joe geven het op. ‘Hoe kan jij ooit zo goed zijn hierin?’ vraagt Joe verbaast en ik grijns naar hem. Antwoord krijgt hij lekker niet. We ruimen de spullen op en vertrekken weer naar huis.



Ik stap uit de douche, droog me af, trek mijn pyjama aan en haal een kam door mijn haar. Ik poets ook nog even de resten van het avondeten tussen mijn tanden uit. Daarna loop ik naar beneden, waar Kevin en Joe op de bank zitten. Nick en Mikki zijn nergens te bekennen. ‘Waar zijn Mikki en Nick?’ vraag ik. ‘Buiten’ krijgt ik uit twee mompelende monden terug. Die zijn dus te druk met de film die op tv is. Door het raam zie ik Nick en Mikki in het gras zitten, te praten. Dan denk ik aan het gesprek wat ik en Mikki een paar uur geleden hadden. Mooi, dan weet ik dadelijk de waarheid. Met een kleine zucht loop ik de kamer weer uit, naar de kamer waar alle muziekinstrumenten staan. Ik ga op de pianokruk zitten en laat mijn vingers over de toetsen glijden. Een mooi melodietje siert de kamer en ik ga even door. Na een tijdje voelen mijn ogen zwaar aan en besluit ik naar bed te gaan.