3,2

Nu kwam ook Pain tevoorschijn. Hij ging op mijn bed zitten, en keek uitgeput naar de ruziënde jongens. Ik gaf een geïrriteerde gil. Vervolgens liep ik richting mijn raam die helemaal aan diggelen lag, en probeerde erdoor op het dak te komen. Toen me dat was gelukt, klom ik via het dak naar boven, zodat ik op het hoogste punt van het huis zat. Hier hoorde ik nog steeds geluid van schreeuwende mannen, en spullen die kapot gingen. Ik zuchtte. Precies op hetzelfde moment hoorde ik luid gekraak, en meubels die allemaal naar hetzelfde punt schoven. Boos van het idee dat de leden van de Akatsuki mijn huis echt aan het slopen waren. Ik hoorde hoe de bovenverdieping waaronder ook mijn kamer zat naar beneden stortte. Ik hoorde mensen gillen. Itachi en Kisame verschenen naast me, met een bewusteloze moeder in hun armen.
‘Als ik jou was, zou ik je broer even redden… behalve als je hem half dood wilt hebben als ze allemaal met meubels en al naar beneden zijn gezakt.’ Mompelde Itachi.
‘Kisame… kan jij dat even voor me regelen?’
‘wat krijg ik dan?’ vroeg hij hebberig.
‘dat is een verassing. Doe het nou maar gewoon, voor het te laat is.’ Antwoordde ik moe. Kisame sprong door het glas wat nog heel was heen, en kwam 3 seconden later terug met Keamon in zijn handen.
‘hier.’ Zei hij terwijl hij hem naast me neerzette. ‘wat krijg ik nu?’ vroeg de blauwe visachtige man.
‘een kom water met een goudvis.’ Kisame hield vragend een wenkbrauw omhoog.
‘Keamon?’ vroeg ik na een tijdje stilte. Het viel me op dat hij nog niets had gezegd.
‘ja…’ fluisterde hij.
‘wat is er?’ vroeg ik, verbaast om zijn stille antwoord.
‘Gin. Dit is serieus onherstelbare schade… Nouja, het kan hersteld worden, maar waar moeten wij wonen als ons huis word gerepareerd?’ vroeg hij hopeloos.
‘f*ck..’ fluisterde ik in mezelf. Daar had ik nog niet over nagedacht. Eerst dacht ik dat we misschien bij de Akatsuki zouden kunnen intrekken… Maar dat leek me niet zo’n goed idee aangezien mijn moeder dan een hartaanval zou krijgen. Een oude volwassene zou het niet aankunnen om met een stelletje vloekende, geld liefhebbende, op vis-lijkende vreemde mensen in een huis te zitten. Oh, en vergeet de kannibaal niet.
‘jullie kunnen bij de Akatsuki intrekken.’ Zei een hypere stem van achter me. Voor ik “nee” kon zeggen greep Tobi Keamon en mij bij onze schouders. Het werd zwart voor mijn ogen.

IK HEB INSPIRATIE VOOR VEEL VERDER IN HET VERHAAL! en het is cwule inspiratiieeee!! <3