II

Chiara Standle

Terwijl ik al wegloop met mijn vriendinnen richting de Zweinstein Expres roep ik nog een laatste keer 'doei' naar mijn vader en moeder. Daarna kijk ik naar de trein. Dit is het laatste jaar dat ik er op dit station in zal stappen. Volgend jaar zal ik alweer van school af zijn. Wat was de tijd snel gegaan zeg! Ik weet nog als de dag van gister dat ik voor het eerst naar de Wegisweg ging en voor het eerst deze grote, vertrouwde trein zag staan. Mijn ouders hadden er toen natuurlijk veel over verteld, maar toch had ik de verbazende kreetjes toen niet kunnen onderdrukken.
"Chey? Hé, Chiara!" Ik word ruw uit mijn gedachtes geholpen door mijn vriendinnen. "Wat is er?" vraag ik onthutst. Ze wijzen naar de trein. "Kijk je dit jaar wél uit met instappen, Chey? Je wilt denk ik niet nog eens tussen het perron en de trein instappen." zeggen ze lacherig in koor. Zuur kijk ik ze aan. Moeten ze me daar nou weer aan herinneren? Dat hadden ze vorig jaar al zo vaak gedaan. Maar toch let ik extra op wanneer ik de trein instap. Mijn koffer is wat moeilijker. Doordat ik in het laatste jaar zit heb ik extra veel boeken, en ik heb zowat al mijn kleding meegenomen, dus die is behoorlijk zwaar. Snel pak ik mijn toverstaf en richt die op mijn koffer. "Wingardium Leviosa." Mijn koffer reageert meteen en nog geen twee seconden later laat ik hem weer zakken en staat ook mijn koffer in de trein. "Zo, ben je eindelijk veilig binnen? Kom op, dan gaan we nog een coupé zoeken, voordat ze allemaal bezet zijn."
Zo heel erg hadden we niet hoeven haasten met een coupé zoeken. Bijna alle coupés zijn nog leeg, dus al snel hebben we onze lievelingscoupé gevonden. Naar ons gevoel lijkt deze groter dan de anderen en je hebt, iets wat andere coupés niet hebben, een rolgordijntje voor bij de deur naar de gang.
Ik til mijn koffer op met behulp van een spreuk en leg hem in het bagagerek. Relaxed ga ik op mijn standaard plek zitten. Ik voel aan mijn hals om mijn oma's ketting even vast te houden, maar al snel merk ik dat die daar niet hangt. Ik friemel in mijn zak, maar ook daar zit hij niet. Snel kijk ik op de klok op het perron. Het is 10:54. Als ik snel ben kan ik nog even naar mijn ouders, waarschijnlijk hebben zij hem.
Ik spring op, zeg snel wat ik ga doen en hol de coupé uit. Ik stop meteen met rennen zodra ik de coupé uit ben, want het is al behoorlijk druk op de gang. Dus snel wandel ik richting de uitgang. Die is gelukkig nog open.
Mijn ouders kijken me verbaasd aan wanneer ik naar hen toe kwam lopen. "Lieverd, wat doe je hier nou weer? De Zweinstein Expres vertrekt over vijf minuten!" Ik knik. "Weet ik, maar oma's ketting zit niet in mijn broekzak." Mijn ouders kijken me geschrokken aan. "Niet?" Ik schud mijn hoofd. "Dus wilde ik kijken of jullie hem hebben, maar blijkbaar ook niet."
Opeens begint mijn vader te lachen. Ik kijk hem verwijtend aan. "Pap, je waagt het niet om te zeggen dat jij hem hebt!" zeg ik dreigend. Hij schudt zijn hoofd en houdt zijn handen omhoog in de lucht, alsof hij een boef is en ik de politie. "Maar, Chiara, liefje, je hebt hem toch echt gewoon in je broekzak zitten, hoor! Heb je wel ik beide broekzakken gekeken."
Dan begint er iets bij me te dagen. Ik kijk naar mijn broek en ja hoor: Daar, in mijn linkerbroekzak, zit mijn oma's ketting. Nu begin ik ook te lachen, maar houd abrupt op als ik een fluitje hoor. De Zweinstein Expres staat op het punt te vertrekken, dus ren ik naar de trein, terwijl ik nog snel naar achteren zwaai.
Eenmaal binnen kan ik wel weer rustig aandoen. Ik ben bijna bij mijn coupé als ik iemand iets hoor murmelen over zijn koffer. Ik hoor dat die iemand hard rukt en eindelijk losschiet. En dan voel ik ook dat die iemand tegen me opbotst. Ik val op de grond en ik hoor al bijna meteen mensen lachen. Ik kijk op en word rood. Voor me staat Peter. Peter Pippeling. De jongen waar ik nu al zo'n twee jaar verliefd op ben, maar nooit heeft hij me zien staan. Altijd staat hij bij James en Sirius, de populaire jongens uit Griffoendor. Nooit heb ik de kans gezien om bij mijn eigen vriendinnen uit Huffelpuf weg te lopen en hem even apart te nemen. En nu stoot hij me om, doordat zijn koffer ergens achter bleef haken. Wat is het Lot vandaag toch weer aardig.
Als Peter eindelijk doorheeft dat hij mij heeft omgebeukt steekt hij zijn hand uit om me overeind te helpen. Ik neem hem aan, terwijl ik nóg roder word. "Sorry," mompelt Peter. Ik trek mijn mond open om hem te bedanken voor het omhoog trekken, als Sirius achter hem verschijnt, zijn arm om Peter's schouder legt en zegt: "Zo Wormstaart, zijn we meisjes aan het lastigvallen?" Peter wordt rood en ergens heb ik medelijden met hem, maar dat kan ik niet nu en hier tonen.
"Doei," mompel ik en glip mijn coupé in. Terwijl ik ga zitten bedenk ik dat mijn 'doei' vast en zeker te zacht was geweest voor Peter om te kunnen horen. Maar dat maakte niet uit. Vandaag heeft hij in elk geval ontdekt dat ik besta.
De rest van de reis verloopt aardig rustig en als het kasteel in zicht komt trek ik mijn koffer uit het bagagerek en trek ik mijn gewaad alvast aan. Mijn vriendinnen volgen mijn voorbeeld en binnen vijf minuten zijn we allemaal klaar voor het nieuwe schooljaar.