Chapter Twentyone.

Ongeveer 11 jaar eerder.
'Kurt, wil je even komen?' hoor ik papa vragen. Ik zit boven op mijn kamer spelletjes te spelen en loop meteen naar beneden als papa roept. Ik loop de trap af, de woonkamer in, waar papa op de bank zit. 'Kom is even zitten.' begint hij. 'Ik moet je iets vertellen.'
Hij pakt mijn hand vast en verteld verder 'Het gaat over mama, ze heeft een auto-ongeluk gehad. Ze ligt nu in coma, we gaan dadelijk naar haar toe. Maar ze is er niet heel goed aan toe, lieve Kurt..'
Terwijl hij dat zegt, springen de tranen in mijn ogen. Ze is er niet heel goed aan toe. Ze ligt in een coma. Een normale 6-jarige zou hier niet veel van begrepen hebben, maar hij is geen normale 6-jarige. En dat weet papa ook, anders had hij het wel anders uitgelegd. Ik weet precies wat papa bedoeld, en dus weet ik ook dat mama niet lang meer bij mij zal kunnen zijn.

'Kurt?' onderbreekt er plots een stem mijn herrineringen. 'Wat is er?' vraagt Stacy. 'Ik dacht terug aan het moment dat mijn vader vertelde, dat mijn moeder dat ongeluk had gehad.' zeg ik, nog steeds snikkend. 'O, kurt..' stamelt Stacy en ze slaat haar arm om me heen en geeft me een knuffel. En dan, opeens, voel ik een paar lippen op de mijne. Op het eerste moment weet ik niet wat ik moet doen en blijf ik levensloos zitten. Maar dan besef ik wat we aan het doen zijn en ik duw Stacy ruw van me af.