Chapter Twentytwo.

Auw. Is het eerste wat door mijn hoofd gaat als ik op de grond lig in Kurt's kamer. Ik breng mijn hand naar mijn hoofd en voel iets nats. Meteen haal ik mijn hand weg, die nu onder het bloed zit. Ik kreun zachtjes en kijk naar Kurt, die mij weer met grote ogen aankijkt. 'Ik ga mijn vader halen.' zegt Kurt en zonder mij nog een blik waardig te keuren loopt hij de kamer uit. Mijn hoofd bonkt als een gek en ik probeer rustig te blijven ademen, maar dat lukt nog niet heel goed.
Een minuut later komt Kurt weer binnen, met zijn vader achter hem aan. 'Probeer eens op te staan..' zegt Burt. En ik probeer dus langzaam, met Burt's ondersteuning, op te staan. Maar dan val ik weer neer en wordt alles zwart..

Ik doe mijn ogen open en kijk rond. Zo te zien lig ik bij de dokter, of in het ziekenhuis. Ik kijk langzaam om me heen en zie Kurt en Burt naast het bed staan waar ik op lig. Dan kijk ik de andere kant op, waar een vrouw in een grote witte jas staat, waarschijnlijk de dokter. 'W-wat is er gebeurd?' vraag ik stamelend. 'Je bent flauwgevallen, nadat je met je hoofd op het kastje in Kurt's kamer bent gevallen.' verteld Burt me. Dan herrinner ik het me weer, ik had Kurt gekust en toen dùwde hij me tegen dat kastje aan. Ik ben nièt gevallen.