043

“Leslie McCarthy?” vroeg een man. Ik draaide me om. “Dat ben ik, meneer.” Zei ik twijfelend. Nu knikte hij, hij stak een envelop naar me uit Hij zei mij gedag en liep weg. Fronsend keek ik naar de envelop toe waar mijn naam op geschreven was. Ik maakte hem open, een brief kwam er tevoorschijn. Ik opende de brief.

Lieve Leslie,

Nadat ik nog maar twee woorden had gelezen, wist ik al van wie de brief afkwam. Ik keek naar Justin toe, die op het podium aan het sullen was en niet op mij lette. Ik stond langs het podium, niemand stond dicht bij mij in de buurt. Snel las ik de brief verder.

Heb je het leuk gehad vanmorgen? Maar was het niet te vroeg om een wandelingetje te maken? Wacht ik heb je al door, en ik vind het heel slim van je. Eerst probeer je Justin voor je te winnen en dan vraag je het geld. Ik had altijd gedacht dat je niet zo dom was als hoe je eruit zag, en ja hoor ik had gelijk ook nog. En ik heb je al twee keer naar een paar struiken zie lopen, stiekem. Wat ga je daar steeds doen als ik vragen mag?

Kus, je lieve vriend.

Ik ademde diep in en had mijn ogen geen moment van de brief afgehaald. Ik had helemaal niet aan het geld meer gedacht, hoe kon ik dat nu vergeten? Het geld. Het was belangrijk, belangrijk dat ik het kreeg. Maar op wat voor manier? Moest ik het op de manier doen die David dacht dat ik deed, of niet? Ik wist het niet.

”Wat heb je in je handen?” Ik keek van het blad af en verstopte de brief zonder erbij na te denken achter me rug. “Je moet nu niet denken dat, dat lukt.” Hij liep naar me toe. Ik stapte naar achteren en schudde mijn hoofd. “Het is echt niets hoor.” “Ik heb zelf ook wel gezien dat je een brief je in je handen had, dus nu moet je niet liegen.” “Uh, ik bedoelde dat het niets speciaals was of iets.” Glimlachte ik zwakjes, in de hoop hem te laten stoppen. “Laat eens zien.” Alweer schudde ik mijn hoofd. “Het is niet belangrijk, echt niet.” “Als het niet belangrijk is, dan mag ik het toch wel lezen?” “Nee.” “Wel, laat is zien.” “Nee.” Zei ik nu harder.

Verder naar achteren lopen kon ik niet. Hij stond nu al voor mij, dus kon ik niet van mijn plek. Hij probeerde met zijn handen de brief te grijpen. Ik sloeg zijn handen weg, met mijn hand die de brief niet vast had. “Geef nu gewoon!” het scheelde niet veel of hij schreeuwde. “Nee!” “Geef nu!” herhaalde hij. Zijn gezicht stond woedend, waarom? Hij was boos, dit maakte me bang. Zijn gezicht maakte me voor de eerste keer bang.

“Justin.” Hij stopte en keek achterom. Daar stond Kenny. “Je moet gaan, persconferentie.” Hij zuchtte hard en stapte een stap naar achteren. “Ik kom hier op terug.” Fluisterde hij op een verstaanbare toon. “En ik wil die brief zien, als je hem niet meer hebt laten we je hier achter. En daarmee bedoel ik dat je niet meer verder mag mee op tour.” Ik slikte zachtjes, en knikte. Toen draaide hij zich om en liep weg. Hoe moest ik me hierzelf uit gaan redden?

Ik krijg het dit weekend weer druk met school, ik weet dus nog niet of dat ik dan veel activeer.