A perfect room [fragmentje]

Mijn vingers versmolten met de toetsen.
De kamer om me heen vervaagde, mijn zorgen vervaagden, en ik was me alleen nog maar bewust van de muziek die mijn hoofd vulde en mijn ziel deed opleven.
Deze kamer was gemaakt voor mij.

“Ik weet een groene tuin, en een appelboom, en een oude, groene schuur.
En een gouden kamperfoelie klimt, in de zomer langs de muur.
Het is jaren terug, dat ik daar was.
Maar ik hoor de muggen en ik ruik het gras…

Liefje, liefje, liefje, lach, er is een tijd van heen, en een tijd van weer, en wat voorbij is komt niet meer
Steeds weer doet het afscheid zeer…
Zet ze op een rijtje neer.
Liefje, liefje, liefje, lach, zeg je vrienden dag dag, dag…”

Ik beëindigde mijn liedje en genoot nog even na van de muziek die door mijn aderen stroomde. Toen werd de stilte verbroken.
“Dat was niet slecht” klonk een stem naast mij.
Ik spong zowat een gat in de lucht van schrik. “Mike! Wil je niet meer stiekem de kamer binnensluipen? Ik schrik me dood hier!”
“Ik was niet stiekem” glimlachte hij. “Jij bent gewoon niet erg oplettend.”
Ik kon geen antwoord geven, maar alleen maar staren. Hij stond in de deuropening, leunend tegen de deurpost, in een nonchalante maar perfecte uitgebalanceerde houding; elke spier in zijn lichaam leek te schreeuwen: Ik dans!
“Niet slecht” herhaalde hij terwijl hij op me af kwam lopen. “Maar ik wed dat het beter klinkt als je harder zingt.”
Ik haalde ongemakkelijk mijn schouders op. “Dat zeggen ze altijd. Maar ik zing gewoon voor mezelf.”
“Nou, misschien wil je nu voor míj zingen?” Hij ging naast me zitten op de pianokruk en legde zijn hand op de mijne. Ik voelde een tinteling door me heen gaan.
“Welk liedje?”
“Wat je maar wilt.”
Ik keek in zijn diepe, bruine ogen en hoefde er niet lang over na te denken. “I just can’t stop loving you.”
Hij glimlachte. “Van mij? Ik voel me vereerd.”
“Maar natuurlijk. Jij kunt dit beter dan ik.”
“Vind je?”
Mijn vingers vonden de begintoets en drukten er zachtjes op. Een heldere noot vulde de kamer. “Ja.”
“Hmm… Ik weet niet zeker of ik het daar mee eens ben.”
Ik schoot in de lach. “Hoezo niet? Wie heeft hier nou succes? Wie maakte het best verkopende album aller tijden? Je kunt zeggen wat je wilt, maar dat ben ik niet.”
Hij grinnikte zacht. “Het leven draait niet helemaal om succes.” Toen was hij weer serieus. “En ik meen het, je bent goed.”
“Als jij het zegt.”
“Ik zeg het.”
“En jij kunt het weten, hé?”
Hij negeerde het sarcasme. “Precies. Want uiteindelijk ben ik hier degene met succes” zei hij met een uitgestreken gezicht.
Nu moest ik echt lachen. “Al goed, ik snap het. Gaan we nu nog beginnen, of besteden we de rest van de dag aan filosofische discussie’s over roem en succes?”
“Dat klinkt me ook niet gek in de oren, maar ik kan niet wachten om jouw stem weer te horen” rijmde hij, maar daarna werd hij serieus en begon te spelen.
Even werd ik gehypnotiseerd door de manier waarop zijn sierlijke handen over de piano gleden, maar toen scheurde ik mijn blik los en deed mee. Terwijl vier handen speelden, begon hij te zingen.

Each time the wind blows
I hear your voice so
I call your name…

Ik glimlachte bij het horen van zijn stem. Het was zo heerlijk om hem in het echt te horen, in plaats van op cd- om naast hem te zitten in deze perfecte, muzikale kamer.

Whispers at morning
Our love is dawning
Heaven's glad you came
You know how I feel
This thing can't go wrong
I'm so proud to say I love you
Your love's got me high
I long to get by
This time is forever
Love is the answer

Het was mijn beurt om in te vallen. Ik was niet meer bang dat ik zou falen; ik voelde gewoon dat het goed was. Hij droeg de magie op mij over.

I hear your voice now
You are my choice now
The love you bring
Heaven's in my heart
At your call I hear harps
And angels sing
You know how I feel
This thing can't go wrong
I can't live my life without you…

Michael’s beurt weer.

I just can’t hold on

I feel we belong zong ik.

Zijn stem maakte het couplet af.

My life ain't worth living if I can't be with you

Nu smolten onze stemmen samen tot het refrein.

I just can’t stop loving you
I just cant stop loving you
And if I stop
Then tell me just what
Will I do
Cause I just can't stop loving you.

En zo verder. Afwisselend, om de beurt, tegelijk…

At night when the stars shine
I pray in you I’ll find
A love so true

When morning awakes me
Will you come and take me?
I’ll wait for you

You know how I feel
I won’t stop until
I hear your voice saying I do

This thing can’t go wrong
This feeling so strong
Well, my live ain’t worth living
If I can’t be with you

I just can’t stop loving you
I just can’t stop loving you
And if I stop, then tell me just what
Will I do
Cause I just can’t stop
Loving you…

“Perfect” glimlachte hij.
“Hoe doe je dat toch?” vroeg ik geïnteresseerd.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. “Wat?”
“Me het gevoel geven dat ik kan zingen.”
Michael grinnikte. “Je kúnt ook zingen, Jaline.”
Ik trok een gezicht. “Tuurlijk.”
Peinzend keek hij me aan. “Ik vroeg me af…”
“Wat?” deed ik hem na.
“Wat was je eigenlijk aan het zingen, voordat ik kwam? Ik verstond het niet…”
“Driemaal raden welke taal.”
Hij deed alsof hij diep nadacht. “Geen idee, Frans misschien?”
“Dat kan ik niet eens. Ik haalde op de middelbare altijd de laagste cijfers op Frans” lachte ik.
“Jou kennende, betekent laag: beneden de acht.”
“Nou overdrijf je, ik haalde heus wel eens een onvoldoende. Ik heb een keer een twee gehaald op een Frans SO” verklapte ik.
“O jee. Had je wel geleerd?”
“Niet echt. Ik werd een beetje afgeleid door de radio. Er was een érg leuk nummer op, op dat moment” zei ik veelbetekenend.
“Oeps, nou voel ik me schuldig.”
“Maak je niet druk. Ik heb het overleefd, zoals je ziet.”
“Oh, gelukkig maar. Ik was al even bang dat ik piano gespeeld had met een zombie.”
“Grauw! Oeps, betrapt!” Ik deed alsof ik hem in zijn nek beet. Michael slaakte een overdreven, hoge gil en sloeg een kruis. “Help! Bloeddorstige-zombie-alarm! Waarom heb ik nou geen knoflook aangeschaft?”
Ik stopte met mijn zombie-act om te lachen. “Dat is voor vampiers, gij dwaze sterveling!”
“Hm. O ja. Dat had ik kunnen weten. Waar hadden we het ook alweer over?”
“Over mijn liedje” bracht ik hem in herinnering. “Het Néderlandse liedje.”
“Nederlands. Uiteraard. Waar ging het over?”
“Het gaat over… Afscheid nemen. Het komt uit een televisieserie… Hamelen.”
“Hamelen?” herhaalde hij, waarbij hij het uiteraard helemaal verkeerd uitsprak. Het klonk als Heemelen. “Wat is dat?”
“Het komt uit een sprookje.” Ik glimlachte. Was ik dit gesprek werkelijk aan het voeren? “Wil je het horen?”
“Graag.”