Writers

“Oh. My. God”, mompelde ik toen ik mijn postvak IN opende. Dertig ongelezen mailtjes, vrijwel allemaal van Quizlet. Dat was toch niet te geloven?
“Wat valt er te ‘oh-my-gooden?’” klonk Liz’ stem naast me. Ik grijnsde even. Het was typisch Liz om met zulke zelfbedachte woorden te komen, die nog leuk klonken ook. Zo jammer dat ze er niets mee deed…
“Mijn inbox”, antwoordde ik, wijzend naar het gloeiende schermpje van mijn Ipod touch. “Hij stroomt zowat over!”
Nieuwsgierig gluurde ze mee en maakte een geïrriteerd geluid toen ze de mailtjes zag. “Allemaal van Quizlet? Het verbaast me dat hotmail die site nog niet als spammer heeft gebrandmerkt.”
“Dat doet ‘ie pas vanaf honderd of zo…” zei ik afwezig, turend naar het kleine schermpje. “Wow, het gaat me eeuwen kosten om hier doorheen te werken. En dat allemaal omdat ik een dagje niet achter de comp mocht van mijn ouders!” Ik klakte geërgerd met mijn tong. “Nou ja, heb ik in ieder geval wat te doen… Wauw, Jazz heeft verder geschreven! Dat moet ik lezen…” Gretig tikte ik de link aan, me slechts vaag bewust van de vermoeide zucht die mijn vriendin slaakte.
“Was je nog van plan ook te lunchen, of moet ik weer de hele les met jouw grommende maag opgescheept zitten?”
“Ja, ja, tuurlijk” mompelde ik terwijl mijn ogen over de regels gleden. Liz gaf me een stomp.
“Hallo, aarde aan Sonya! Aliëns zijn de wereld aan het overnemen!”
“Uhuh”, knikte ik zonder op te kijken.
“Wauw, kijk daar! Een roze aap rent kaviaar etend door de gangen!”
“Hm hm.”
“Will heeft me mee uit gevraagd!”
Ik keek met een schok op. “Wat?”
“Hé, hé, eindelijk”, verzuchtte ze dramatisch. “Dat trekt de aandacht wel, hé? Nee, wees gerust, hij is nog net zo cool en onbereikbaar als eerst.” Liz rolde met haar ogen. “Kun je dat ding nu alsjeblieft wegdoen? Ik zit me hier dood te vervelen, en als ik er al te eenzaam uitzie, komen zij straks nog bij ons zitten.” Ze knikte met haar hoofd in de richting van een groepje jongens uit onze klas, waarvan ik wist dat ze ze vreselijk irritant vond. “Dat wil je toch niet op je geweten hebben, of wel soms?”
“Nee… Natuurlijk niet”, antwoordde ik schuldbewust. Het was waar dat ik Liz de laatste tijd veel minder aandacht schonk, maar Quizlet was ook zo verslavend! Snel stopte ik mijn Ipod in mijn tas en pakte mijn broodtrommel. “Oké… Dus hoe staat het met je new boyfriend? Is hij echt zo leuk als hij eruit ziet?” vroeg ik, alvorens een hap van mijn broodje ham te nemen.
“Echt wel!” zei ze enthousiast. “Moet je horen…” En ze begon een heel verhaal af te steken over haar vriendje, dat Sam heette. Ik knikte wat een deed alsof ik luisterde, maar ik zat met mijn gedachten bij Quizlet. Zou ik het aandurven om ook een verhaal te openen? Ik had wel een paar ideetjes in mijn hoofd, maar zouden ze het leuk vinden? Op Liz hoefde ik in ieder geval niet te rekenen, die vermeed alles wat met schrijven te maken had zoveel mogelijk, en Quizlet al helemaal…
“Sonya! You ain’t listening, are you?” Liz zwaaide met haar hand voor mijn gezicht en ik glimlachte verontschuldigend.
“Sorry. Ik was even met mijn gedachten ergens anders. What did you say?”
“Ik zei…” begon Liz ongeduldig, maar voordat ze haar zin had kunnen afmaken ging de bel. Ah, saved by bell, altijd handig toch?