Onder dat vrolijke masker,
Schuilt een wereld van verdriet en pijn.


Ik denk dat ik gek word. Er spookt vanalles door mijn hoofd. Vanalles over vroeger. Over nu. Over wat er verder kan gebeuren. Is dit wel normaal? Ik ben doodangstig. Ik ben bang dat alles opnieuw gebeurt. Of dat ik juist degene ga zijn die het verprutst. Dat ik niet meer kan houden van iemand. Wel van één iemand blijf ik houden. Hij raakt maar niet uit mijn hoofd. Alsof het in mijn hoofd wordt vastgehouden. En dat het niet meer weg kan. Alsof het voorbestemd is. Maar er gebeurt niets... Het blijft hier leeg.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen