117°

Drie dagen later kwam de waarheid tevoorschijn. De kleine Tagas die ik iets meer dan een week geleden beschermde voor de Volturi was nu even groot als mij, hij zag er even oud uit. Ik vond het eerst vreselijk, maar ik leer er wel mee leven. Hij zelf vind het geweldig. ‘Ga je mee jagen?’ vroeg hij aan me. Ik schudde mijn hoofd. ‘Later lieverd.’ Hij keek me met zijn grote ogen aan, met zijn gave. ‘Ga je alsjeblieft mee jagen?’ Een klik in mijn hoofd draaide om en ik knikte. Ik volgde hem naar buiten en pas toen ik een hert had leeggedronken kreeg ik mijn gedachtes terug. Ik knipperde verbaasd mijn ogen. ‘Wow.’ Mompelde ik. Tagas liet zijn hert los. ‘Wat is er mam?’ Ik keek hem aan. ‘Wat heb je met me gedaan? Je hypnotiseerde me ofzo.’ Mompelde ik nog steeds verward. Hij keek me vragend aan. ‘Kijk is in mijn ogen en zeg dat ik naar huis moet?’ Hij keek in mijn ogen, waar nog steeds verwarring in was te zien. ‘Ga naar huis.’ Zei hij zacht. Zijn grote ogen waren weer verleidelijk en ik rende weg. Toen ik bij het huis aan kwam kreeg ik weer mijn gedachten terug en knipperde. Tagas stond achter me met zijn handen op mijn schouders. ‘Volgens mij hoort dit bij je gave, mensen hypnotiseren.’ Zei ik. Hij glimlachte. ‘Cool.’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Waag het om het nog eens op me te proberen, ik raakte gewoon mijn gedachten kwijt.’ Mompelde ik waardoor hij lachte en een kus op mijn haar drukte. ‘Tuurlijk mam.’