118°

Iedereen stond versteld van Tagas. Carlisle zei dat het bij zijn gave hoorde, hij betoverde gewoon iedereen. Alleen hadden we weer een probleem, de Volturi zal volgens Alice weer langskomen. Waarom wist ze niet, maar het was zeker dat ze kwamen. Santiago’s gedachten kwamen toch uit. Ik geef toe dat ik bang ben, ik wil niemand meer kwijtraken, alles lijkt zo perfect nu. Vanavond weet ik pas of alles nog zo perfect blijft, want vanavond komen ze. De avond is nog maar een uur verwijderd van ons en ik voel gewoon dat er iets gaat gebeuren. Jasper kalmeerde me steeds, maar dat wil ik niet, ik wil me zorgen maken. En als Jasper dan gek van me word komt Tagas bij me zitten en - ook al had hij het belooft - beveelt me rustig te worden. Ze zeggen allemaal hetzelfde, ‘Het komt wel goed.’ Of ‘Er gaat echt niets gebeuren.’ Wat heb ik daar nou aan?! ‘Mam, kom je?’ Ik kijk op en zie de uitgestoken hand van Tagas. Ik zuchtte en pakte hem zodat hij me van de bank aftrok. Hij omhelst me kort. ‘Rustig mama.’ Fluistert hij. Hij drukt een kus op mijn wang en laat me los. Waarna hij naar Leah loopt. Wat zijn drieën lopen we naar de rest die buiten op de plek staan waar de Volturi naartoe komt. Santiago, Tagas, Leah en ik staan vooraan. Edward en Alice denken beide dat het om mij en Santiago gaat, waardoor Tagas er automatisch bij komt te staan en doordat Tagas er staat ook Leah in wolfvorm. Afwachtend kijk ik naar de bomen. Totdat ik gefluister hoor.