Hoofdstuk zes.

Even verdwijnt mijn blijdschap als er een derde wolf bij komt. Ik heb geen zin om op het matje te worden geroepen door de Cullens, wat erg moeilijk was aangezien Edward mijn gedachten kan lezen. Langzaam volg ik de bewegingen van de wolven, de glimlach nogsteeds op mijn gezicht geplakt. Mijn benen bungelen nog vrolijk heen en weer en ik kom tot de conclusie dat de wolven toch wel mooie dieren zijn. Zo sterk, zo groot en alles. Onder die wolven zaten ook gewone jongens, knappe jongens misschien? Kappen Penny! Zo kan en mag ik niet denken over die honden. 'Hey, als jullie wachten op een gevecht, dan kunnen jullie lang wachten. Ik ben niet iemand die vecht, zoals Emmett. Maar als jullie me met een vinger, ow nee wacht, poot aanraken, dan ga ik jullie wel pijn doen.' zeg ik op een zoete toon. Als ik zou vechten zou ik nog meer problemen krijgen. Een van de wolven beweegt zijn kop en ik zwaai naar hem. De bruine wolf met een bruine vlek op zijn voorhoofd is volgens mij de jongste. Zijn sterke spieren zijn nog niet helemaal ontwikkeld, en hij is nog ietsjes te klein. Hoe oud zou hij zijn? Alice had me verteld dat als wolven eenmaal de transformatie hadden doorstaan ze niet meer verouderde. Opeens voel ik twee handen me aan mijn armen omhoog trekken en ik kijk recht in het gezicht van Emmett. 'Hey Emm!' roep ik blij. 'Penn, was je nou alweer wolfje aan het pesten?' vraagt hij, ik weet dat hij boos probeert te praten, maar zijn ogen verraden dat hij het best wel grappig vindt. 'Ik heb ze met geeneen vinger aangeraakt hoor!' roep ik om mezelf te verdedigen. 'Het is al goed, maar ga je weer mee? Alice ziet namelijk steeds zwarte vlekken in je toekomst en daar wordt ze een beetje gek van.' zegt Emmett. Ik haal mijn schouders op en zwaai nog een keer naar de wolven voordat ik met Emmett mee terug naar het huis ren.