~24~

Zijn ogen waren ook groot, maar ik hoopte voor hem niet van verdriet, hij verdiende geen verdriet te hebben voor zijn eigen fout. Mijn schouders schokten. Ik kon niets anders dan hem aanstaren. De pijn van ruim twee eeuwen geleden kwam weer terug. Ik wou die pijn niet terug. Het duurde haast een eeuw om de pijn te verbergen, maar door de vriendschap van Edward kwam het weer terug. En nu ik er weer eindelijk dacht vanaf te zijn, komt het in een klap weer terug. Benjamin liep langzaam op me af en wou zijn hand op mijn schouder leggen, maar elke stap die hij naar voren zette, zette ik naar achteren. ‘Monifa.’ Fluisterde hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘G-ga weg’ snikte ik. Toen ik niet meer naar achteren kon zakte ik door mijn benen tegen de muur aan. Edward bukte naast me en probeerde me rustig te maken. Ik pakte Edwards hand vast en flitste weg. We kwamen op de bank in mijn huis in Griekenland. Hij omhelsde me en ik snikte alleen maar. Het liet me weer denken aan de dag dat ik hem alles vertelde, vreselijke herinnering. Toen ik uitgesnikt was liet Edward me voorzichtig los en keek uit het raam. ‘Griekenland ziet er dus zo uit.’ Ik grinnikte meteen. ‘Gaan we weer terug? Ze missen ons waarschijnlijk wel.’ Hij mocht wel gaan, maar ik blijf. Hij schudde zijn hoofd. ‘Je gaat gewoon mee.’ Ik zuchtte en in een seconde stonden we in het bos van Forks. Hij glimlachte nog even naar me en rende terug naar het huis. Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder en gilde kort. ‘Monifa! Rustig.’ Zei zijn prachtige stem. Ik sloot mijn ogen en kalmeerde mezelf. ‘Het doet pijn.’ Fluisterde ik. Hij keek meteen bezorgd. ‘Waar?’ Ik legde mijn hand op mijn dode hart. ‘Mijn hart kon alles aan, ik kon mensen doden zonder schuld te voelen, maar verraad kon het niet aan. Het sloopt me Benjamin! Het sloopt me! Twee eeuwen lang van pijn en ik ben het zat! Ik wil je vergeten, maar dat lukt niet! Je wilt niet weten wat ik wou doen toen ik jou en Tia samen zag, zo blij, ik wou naar de Volturi gaan! En niet om me aan te sluiten Benjamin, het deed pijn toen je me verraadde en het doet pijn omdat ik weet dat je nooit om me hebt gegeven!’ Ik schreeuwde alles uit me wat zat opgekropt. Zijn gezicht betrok en hij keek me twijfelend aan. Langzaam kwam hij dichterbij en hij leek me te omhelzen. Totdat ik zijn lippen op de mijne voelde.