015~Memories

Hoi.' zei Georg zacht.Ik keek naar hem; probeerde me de jonge versie te herinneren die ik zo goed gekend had, om hem te vergelijken met nu. 'Je bent veranderd.' zei ik, omdat ik Georg goed genoeg kende om te weten wanneer hij verder zou babbelen, of niet. Hij wou dat ik eerst iets zei. 'Jij niet?' vroeg hij grijnzend. 'Je ziet er ...volwassener uit' zei ik zachtjes. 'De tweeling... ze hebben het ook gemerkt.' zei hij verder bouwend op zijn eigen opmerking.'Heb je powertraining gedaan?' vroeg ik, ook zonder op hem te letten. Vroeger was hij gespierd geweest, altijd al, maar nu leek zijn borstkas -voor mij- gigantisch. 'Ze missen je.'zei hij. het viel me op dat we elk ons eigen gesprek voerden, niet erg vriendelijk dus. 'Goed, ik geef op, maar ... ik wil hun namen niet horen.Of ik schop je eruit.' zei ik dreigend. Er was blijkbaar een goed nummer bezig want ik hoorde mensen beneden joelen. 'Oké.' zei hij zacht terwijl ik verder ging met het samenstellen van een playlist. hij stond achter me met zijn handen op mijn schouders. ik herkende het oude gebaar, maar desondanks keek ik wantrouwig achter me. Hij hief zijn handen in de lucht zoals bij een overval, en trok een bang gezicht en een pruillip. ik giechelde toen ik zijn gezicht zag, zijn opdracht was geslaagd. 'Goed zo, ik zou bang worden dat je net zo kil geworden was als je vanmiddag liet uitschijnen.' zei hij zacht. 'Niet mijn schuld' zie ik koppig. 'Je hebt nog steeds kuiltjes.' zei hij zacht. Hij gaf me de tas aan, maar ik zette hem aan de kant. 'Waarvoor ben je nog gekomen?' vroeg ik, niet dat ik onbeleefd of grof wou klinken, het was eerder een praktische vraag. 'Nog steeds to the point.' zei hij zacht, lachend. 'Om jou te zien, lieve schat.' zei hij.'En..' ik zuchtte. 'Naar jou bijt ik niet.' zei ik. 'Een gunst.' zei hij terwijl hij zijn hoofd schudde, hij vond waarschijnlijk dat ik het te snel door had. 'Wat voor gunst?' vroeg ik wantrouwig, als het bij Georg om een gunst ging, betekende dat niet veel goeds, zeker nu niet.
'Weet je, de jongens zijn er kapot van, en GUstav en ik weten goed genoeg dat we ze niet langer dat 4 dagen kunnen binnenhouden, en ze zeker niet in hun versufte, half gestoorde bui kunnen laten rondlopen.' zei hij, ik haalde mijn schouders op om onverschillig te lijken. Eigenlijk deed het me meer dan het zou moeten. 'We weten niet hoe lang het nu gaat duren eer het over gaat.' zei hij terwijl hij -onwetend- rondjes deed in de kamer. 'Het gaat niet over omdat ze alleen maar slechte herinneringen aan je hebben, de slechte onthouden ze, de rest niet. Alleen maar momenten waarop ze je kwetsten.' zei hij en voor het eerst in lange tijd hoorde ik iets wanhopigs in zijn stem. 'Hoeft niet in de verleden tijd.' onderbrak ik hem. 'Jij bent altijd diegene geweest die foto's nam, tekeningen bewaarde, jullie eerste muziektracks hield.' zei hij en terwijl hij dat zij, greep ik naar mijn borst om een andere reden dan dat hij dacht. 'Ik smeek het je als het nodig is, maar zeg alsjeblieft dat je die foto's nog hebt.Jij hebt alle herinneringen aan betere tijden.' zei hij. 'Je krijgt ze allemaal terug dat beloof ik, maar alsjeblieft.Leen ze me even.' zei hij. Ik ging met mijn vingers over het touwtje rond mijn hals, en trok het door. Samen met het hangertje bungelde het boven Georgs hand. Hij keek er verbaast naar, en merkte pas later op dat het een USB-stick was. 'Pas er goed mee op, werk niet op de stick zelf, kopieer ze meteen naar je computer. Het is bijna een TB aan gegevens, maar het is de allerlaatste kopie die ervan bestaat.' zei ik en plots nam hij de Stick steviger vast. 'Ik wil hem terug, kopieer hem gewoon.' zei ik snel. 'Nu heb jij alle Herinneringen vast, alle memories. De foto's op mijn PC heb ik gewist, tekeningen verbrand.' zei ik. Hij schudde zijn hoofd. 'niet allemaal.' zei hij, ik wist wat hij bedoelde. 'Die tekening van jou en de tweeling, die ik gemaakt had... Je zus toonde hem vanmiddag.' zei hij, ik haalde mijn schouders op. 'Ik had al het gevoel dat ze hem mee had.' zei ik. Georg gaf me snel een kus op mijn wang en vertrok, ik nam de tas, er zat een enveloppe in voor mij, net onder de tekening. Voorzichtig haalde ik ze uit, legde de tekening van Bill, tom en ik naast me. Georg had hem gemaakt, voor Gustav, maar ik had hem later gekregen. Er rolde een traan over mijn wang...