~26~

Het was inmiddels al donker en ik was nog niet van het dak afgeweest. De sterren straalden in de hemel. Ik zag alle vampieren het huis verlaten, waarschijnlijk gingen ze jagen, aangezien de auto’s ook wegreden. Dus sprong ik van de trap af en liep de woonkamer in. Ik zag Renesmee ook niet, dus die zal wel mee zijn. Jacob en zijn roedel waren er ook niet, ik had het huis voor mezelf. Ik trok mijn schoenen uit en ging languit op de bank zitten. Met al die vampiers in huis had ik gewoon geen rust. Vooral niet met Benjamin. Ik legde een kussen onder mijn hoofd en sloot mijn ogen. Het gevoel om in slaap te vallen was ik jaren geleden al kwijt geraakt, maar het is fijn om mijn ogen te sluiten. Toen ik een ademhaling boven me voelde opende ik geschrokken mijn ogen. Benjamin hing met zijn gezicht boven me. Ik siste. ‘Moet jij niet jagen?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Geen dorst.’ Ik duwde mezelf rechtop. ‘Je liegt, je ogen zijn zwart.’ Hij keek naar beneden en ging naast me zitten. ‘Je wou bij mij blijven.’ Zei ik als conclusie. Hij knikte. ‘Je bent nog steeds getrouwd.’ Zei ik simpel. ‘Je kan niet van twee mensen houden.’ Hij zei niets terug. Ik sloot mijn ogen en citeerde: ‘Ik accepteer je keus en geef het een plekje in mijn hart. Zolang je maar weet dat mijn hart altijd de jouwe blijft, dus zorg er goed voor.’ Hij keek weer op. Hij was nog steeds stil maar haalde iets uit zijn zak en gaf het aan mij. Ik herkende het papier. ‘Mijn brief, je hebt hem bewaard.’ Hij knikte. ‘Altijd, ik had hem nooit gekregen Monifa, Amun had hem verstopt.’ Ik knikte. ‘Dat weet ik.’ Hij keek me verbaasd aan. ‘Edward.’ Nu begreep hij het. Hij gaf me nog een brief. Vragend keek ik hem aan en hij gebaarde me het te openen.